Αγαπητοί αναγνώστες, Το αφιέρωμα στο επιστημονικό περιοδικό Εκλογή Θεμάτων Κοινωνικής Πρόνοιας συνεχίζεται και σ' αυτό το τεύχος (τ. 131/2018), με αναδημοσιεύσεις άρθρων που αναφέρονται στο παιδί και στην οικογένεια. Υπενθυμίζουμε ότι οι επαγγελματικές ιδιότητες των συγγραφέων που καταγράφονται στις υποσημειώσεις των άρθρων αναφέρονται στην εποχή της δημοσίευσής τους.....

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για τη διόγκωση του ενδιαφέροντος στην ανοιχτή υιοθεσία, όταν μάλιστα αυτή προβάλλεται και μέσα από την κυβερνητική μελέτη (στη Βρετανία) "H φύση και τα αποτελέσματα της υιοθεσίας" (1) που δημοσιεύτηκε το 1990. Η μελέτη αυτή προσφέρει έναν αριθμό εναλλακτικών επιλογών για τη μεταβίβαση των σχέσεων από τη βιολογική στη θετή οικογένεια. Το κείμενο που ακολουθεί παρουσιάζει τα στοιχεία που υπάρχουν και μερικά από τα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα των διαφόρων τύπων ανοιχτής υιοθεσίας.

«Αν θες να μάθεις, τι βρίσκεται πίσω απ’ αυτά τα κρύα μάτια,πρέπει να διαπεράσεις αυτή τη μεταμφίεση» Στις σελίδες που ακολουθούν περιγράφεται η πορεία της «συνάντησης» ενός 15χρονου έφηβου που παρουσίασε αντικοινωνική συμπεριφορά με την κοινωνική λειτουργό. Με τον όρο «συνάντηση» εννοείται η δημιουργία συναισθηματικής επαφής (rapport). Η σχέση εμπιστοσύνης που δημιουργήθηκε μεταξύ τους βοήθησε το νεαρό έφηβο να εκφράσει το πρόβλημά του και να βγει από το αδιέξοδο που τον οδήγησαν οι εσωτερικές συγκρούσεις και η πίεση που ένοιωθε μέσα του.

  Η διαφοροποίηση μεταξύ χρόνιων και μη χρόνιων περιπτώσεων κακοποιημένων εφήβων θα πρέπει να θεωρείται ως ένα κριτήριο για παρέμβαση μικρής ή μεγάλης διάρκειας. Η κύρια προσοχή αυτών που ασχολούνται με το κακοποιημένο και παραμελημένο παιδί συγκεντρώνεται σε μεγάλο βαθμό πάνω στα κακοποιημένα παιδιά μικρής ηλικίας και στις οικογένειές τους. Στους κακοποιημένους εφήβους δεν έχει δοθεί η πρέπουσα προσοχή και οι παρεμβάσεις γενικά είναι προεκτάσεις εκείνων που χρησιμοποιούνται με μικρότερα παιδιά (Lourie και Cohen, 1979). Κατά συνέπεια, οι ειδικοί που επεμβαίνουν σε περιπτώσεις κακοποιημένων εφήβων χάνουν την υπομονή τους, όταν οι προσπάθειές...

Είναι αποδεκτό γενικά ότι πετυχημένη θεραπευτική είναι η διεργασία λύσης προβλημάτων των ατόμων. Γι’ αυτό ο θεραπευτής είναι απαραίτητο να γνωρίζει: α) πώς να προσδιορίζει το πρόβλημα και β) πώς να το οδηγεί σε επίλυση χωρίς να ακολουθεί μια αλύγιστη, σκληρή, χωρίς εξατομίκευση πορεία. Όσο καταξιωμένη και εδραιωμένη και αν είναι μια τέτοια μέθοδος θεραπείας για ορισμένα προβλήματα, δεν αντιμετωπίζει την ευρύτητα και πολυπλοκότητα των ανθρώπων που προσέρχονται στο θεραπευτή. Ασφαλώς ο συνδυασμός γνωστών διαδικασιών και νέων τεχνικών είναι απαραίτητο στοιχείo επιτυχίας παράλληλα πάντοτε με θέρμη, ευλυγισία και αυθορμητισμό. 

Αν ξεκινήσει κανείς με την υπόθεση ότι η οικογένεια αποτελεί μια δυναμική μορφή κοινωνικής οργάνωσης, που στα πλαίσια μιας ιστορικά προσδιορισμένης κοινωνίας γνωρίζει συγκεκριμένες κάθε φορά μεταβολές, τότε μπορεί σίγουρα να υποθέσει, ότι και τα ζητήματα που αφορούν την παιδική ηλικία, στο βαθμό που είναι άμεσα συσχετισμένα με την εξέλιξη της οικογένειας, προσλαμβάνουν σε κάθε δεδομένη χρονική στιγμή διαφορετική μορφή.