Πολλοί είναι οι δάσκαλοι φυσικής αγωγής που «αρνούνται» να δεχθούν τα παιδιά με αναπηρία στα τμήματά τους, επειδή θεωρούν ότι από τη διδασκαλία δεν μπορεί να ωφεληθούν τόσο τα παιδιά με αναπηρία όσο και εκείνα χωρίς. Αυτή η βιβλιογραφική ανασκόπηση είναι ένα πολύ καλό μέσο πληροφόρησης που πιθανά να αποδείξει στους εκπαιδευτικούς αυτούς, αλλά και να δώσει τα απαραίτητα στοιχεία σε όλους τους υποστηρικτές του θεσμού, ότι η συνεκπαίδευση έχει μεγάλη επιτυχία στο μάθημα της φυσικής αγωγής, όταν δημιουργηθούν οι κατάλληλες προϋποθέσεις. Με την ψήφιση του νόμου 2817/2000 η πολιτεία αναγνώρισε το δικαίωμα των παιδιών με αναπηρία να εκπαιδεύονται με τους συνομηλίκους τους χωρίς αναπηρία. H επιτυχία του θεσμού της συνεκπαίδευσης εξαρτάται από τη στάση των εκπαιδευτικών, το παιδί με αναπηρία, τη στάση των παιδιών χωρίς αναπηρία, το σχολείο.

Σκοπός της παρούσας έρευνας ήταν η καταγραφή της ποιότητας ζωής ως προς τους τομείς της φυσικής και της γενικής διανοητικής υγείας, ευπαθών κοινωνικά ομάδων. H φυσική και διανοητική υγεία εκπροσωπήθηκε από τις διαστάσεις: φυσική λειτουργικότητα, φυσικός ρόλος, σωματικός πόνος, αίσθηση γενικής υγείας, ζωηράδα ζωντάνια, κοινωνική λειτουργικότητα, συναισθηματικός ρόλος και ειδική διανοητική υγεία. Όλα αυτά σε συνδυασμό με τον εντοπισμό και την καταγραφή των δραστηριοτήτων αναψυχής που προτιμούν οι ευπαθείς κοινωνικά ομάδες, όπως άνεργοι, άτομα με ειδικές ανάγκες, παλιννοστούντες. Το δείγμα αποτέλεσαν 81 άνεργοι, ενήλικες, ηλικίας 18-60 ετών, που λόγω των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών τους κατατάσσονταν στις κατηγορίες: α) παλιννοστούντες, β) άτομα με ειδικές ανάγκες, γ) άτομα με πολιτισμικές θρησκευτικές ιδιαιτερότητες (μουσουλμάνοι).