Πολλοί είναι οι δάσκαλοι φυσικής αγωγής που «αρνούνται» να δεχθούν τα παιδιά με αναπηρία στα τμήματά τους, επειδή θεωρούν ότι από τη διδασκαλία δεν μπορεί να ωφεληθούν τόσο τα παιδιά με αναπηρία όσο και εκείνα χωρίς. Αυτή η βιβλιογραφική ανασκόπηση είναι ένα πολύ καλό μέσο πληροφόρησης που πιθανά να αποδείξει στους εκπαιδευτικούς αυτούς, αλλά και να δώσει τα απαραίτητα στοιχεία σε όλους τους υποστηρικτές του θεσμού, ότι η συνεκπαίδευση έχει μεγάλη επιτυχία στο μάθημα της φυσικής αγωγής, όταν δημιουργηθούν οι κατάλληλες προϋποθέσεις.

Με την ψήφιση του νόμου 2817/2000 η πολιτεία αναγνώρισε το δικαίωμα των παιδιών με αναπηρία να εκπαιδεύονται με τους συνομηλίκους τους χωρίς αναπηρία. H επιτυχία του θεσμού της συνεκπαίδευσης εξαρτάται από τη στάση των εκπαιδευτικών, το παιδί με αναπηρία, τη στάση των παιδιών χωρίς αναπηρία, το σχολείο.

H φυσική αγωγή είναι από τα αντικείμενα του σχολικού προγράμματος στα οποία πραγματοποιείται η συνεκπαίδευση γιατί έχει αρκετά περιθώρια συνδιδασκαλίας. Οι μεθοδολογικές και οργανωτικές αλλαγές που πραγματοποιούνται προκειμένου να διευκολυνθεί η συμμετοχή και μάθηση των παιδιών με αναπηρία είναι συγχρόνως ωφέλιμες για όλους τους μαθητές. H εκπαίδευση των εκπαιδευτικών, η κατάλληλη προετοιμασία των μαθητών με και χωρίς αναπηρία, η καλή οργάνωση των τμημάτων συνεκπαίδευσης και η εξασφάλιση της υλικοτεχνικής υποδομής και του βοηθητικού προσωπικού διευκολύνουν σημαντικά το δάσκαλο φυσικής αγωγής στο δύσκολο έργο της εκπαίδευσης παιδιών με και χωρίς αναπηρία.