Ελάχιστη γνώση έχουμε για τις στάσεις των μελών της Ελληνικής κοινωνίας απέναντι στα άτομα με νοητική στέρηση, και ειδικότερα για την επαγγελματική τους αποκατάσταση. Μια πιλοτική έρευνα λοιπόν πραγματοποιήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης, για να εντοπίσει τις στάσεις των εργοδοτών απέναντι στους εργαζόμενους με νοητική καθυστέρηση (ΝΣ). Η έρευνα βασίστηκε σ’ ένα δείγμα 20 εργοδοτών, 11 από τους οποίους είχαν προσλάβει άτομα με ειδικές ανάγκες. Οι εργοδότες ανέμεναν ότι οι εργαζόμενοι με νοητική στέρηση θα έδειχναν περισσότερη ικανοποίηση για τις συνθήκες εργασίας, θα ήταν περισσότερο ειλικρινείς, θα δούλευαν σκληρότερα και θα ήταν περισσότερο νομιμόφρονες σε σχέση με τους άλλους εργαζόμενους, αλλά θα είχαν μικρότερη παραγωγικότητα, μειωμένη ικανότητα μάθησης, αυξημένες ανάγκες επιτήρησης. Οι εργοδότες με εμπειρία συνεργασίας με άτομα με ειδικές ανάγκες, είχαν θετικότερες στάσεις από εκείνους τους εργοδότες που δεν είχαν τέτοια εμπειρία. Η θέληση των εργοδοτών να προσλάβουν έναν εργαζόμενο με ΝΣ φαίνεται να επηρεάζεται από: - Το Βαθμό υποστήριξης από τις κοινωνικές υπηρεσίες, - Τις κοινωνικές ικανότητες των εργαζομένων (να μην είναι επιθετικοί"), και - Να έχουν θέληση για εργασία και οι εργοδότες να γνωρίζουν προσωπικά τις οικογένειές τους. Τα αποτελέσματα αυτά είναι σύμφωνα με αποτελέσματα μελετών στην Αγγλία και την Αμερική. Υποστηρίζουν ότι τα εργαστήρια εκπαίδευσης ατόμων με ΝΣ θα πρέπει να δίνουν ίση σημασία στην ανάπτυξη και ενθάρρυνση των κοινωνικών τους δεξιοτήτων, όπως επίσης και στην εξασφάλιση ικανοποιητικής στήριξης των μελλοντικών εργοδοτών.

Μέχρι τώρα π προσφορά εργασίας για τα άτομα με νοητική δυσχέρεια σημειώνεται ως πιθανή γι' αυτούς που έχουν περισσότερες ικανότητες και συναγωνισμό, και που χρειάζονται Λίγο ή και καθόλου υποστήριξη να βρουν ή να παραμείνουν σε μια εργασία. Η παραπάνω κατάσταση είχε οδηγήσει αρκετές χώρες του κόσμου στο να ακολουθήσουν το μοντέλο της προστατευμένης εργασίας, ένα μοντέλο που έφερε στο προσκήνιο πολλά προβλήματα. Την τελευταία δεκαετία άρχισε να παρουσιάζεται, έντονα πλέον, η ανάγκη υλοποίησης του μοντέλου της υποστηριζόμενης εργασίας. Είναι πλέον τώρα απόλυτα αποδεκτό ότι πάρα πολλά άτομα που εθεωρούντο μέχρι πρότινος ανίκανα για εργασία, στην παρούσα φάση μπορούν να εργαστούν σε συνηθισμένες και καθημερινές εργασίες εάν η απαιτούμενη εκπαίδευση και υποστήριξη είναι οι κατάλληλες. Το ανωτέρω τεκμηριώνεται από τις έρευνες των Wehman, 1981; Will, 1984; Wehman and Kregel,; 1985 Femman.1988.