Σοβαρές διαταραχές στη μάθηση σε παιδιά με φυσιολογική νοημοσύνη παρατηρούνται περίπου σε 10% του μαθητικού πληθυσμού, ιδίως στις πρώτες τάξεις της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Το ποσοστό αυτό κυμαίνεται από χώρα σε χώρα, ανάλογα με τις ιδιότητες του γραπτού και προφορικού λόγου, το εκπαιδευτικό σύστημα και τις κοινωνικοπολιτιστικές συνθήκες.
Τα περισσότερα απ’ αυτά τα παιδιά έχουν και άλλα προβλήματα όπως π.χ. υπερκινητικότητα, διάσπαση προσοχής, κινητική ανωριμότητα, διαταραχές στο λόγο, ψυχικές διαταραχές, ιδίως διαταραχή συμπεριφοράς (YULE και RATTER 1985, MASON 1967, INGRAM 1970, VELLUTINO 1981, Παπαθεοφίλου και συν. 1989).

Δεν φαίνεται να υπάρχει μια σαφής αιτιολογία, διάφοροι παράγοντες όμως έχουν επισημανθεί
(RUTTER και YULE 1975, SHAFFER ET AL 1989, SCHACHER ET AL 1981).
Στην Ελλάδα δεν έχει γίνει συστηματική έρευνα ως τώρα ούτε για το μέγεθος του προβλήματος, ούτε για τα συνήθη συμπτώματα ανάλογα με την ιδιαιτερότητα της γλώσσας μας και το εκάστοτε σχολικό πρόγραμμα, ούτε για τα συνοδά συμπτώματα ή την αποτελεσματικότητα των τρόπων παρέμβασης.

Σκοπός της έρευνας αυτής είναι να καθορίσει:
α) Το μέγεθος του προβλήματος όπως παρουσιάζεται από τις παραπομπές των δασκάλων και άλλων ειδικών μα και των γονιών στην Ι.Υ.
β) Τις σχέσεις του προβλήματος με το σχολείο, την οικογένεια, τα ατομικά χαρακτηριστικά του παιδιού.
γ) Τους συνηθέστερους τρόπους αντιμετώπισης και την αποτελεσματικότητά τους, δ) Να προτείνει περαιτέρω έρευνες και καλύτερους τρόπους αντιμετώπισης από τις Ι.Υ., τα σχολεία, καθώς και νομοθετικές και εκπαιδευτικές ρυθμίσεις