Το ταμπού της αιμομιξίας η ενδογαμική αιμομικτική απαγόρευση ανατρέχει στις αρχέγονες ρίζες σχηματισμού των ανθρώπινων κοινωνιών. Η μελέτη του φαινομένου αποτέλεσε επίμαχο θέμα αναζητήσεων και υποθέσεων των κοινωνικών ανθρωπολόγων και άλλων κοινωνικών επιστημόνων, σε μια προσπάθεια κατανόησης της εξελικτικής μορφής της οικογένειας. Κατά τον Engels, η διαίρεση των μελών μίας φυλής σε συγγενείς διαφόρων κατηγοριών, από τους οποίους μερικούς μπορεί να παντρευτεί κανείς και άλλους όχι, αποτελεί τον άξονα της κοινωνικής οργάνωσης των περισσοτέρων πρωτόγονων λαών. Ο Morgan αναφέρει ότι τέσσερις διαδοχικές μορφές οικογένειας είχαν διαδεχθεί την αρχική αιμομικτική σχέση:

Σαν πρώτη μορφή οικογένειας θεωρήθηκε η «αιματοσυγγενική οικογένεια», δηλαδή γάμος μεταξύ αδελφών ή ξαδέλφων αποτέλεσμα απαγόρευσης σεξουαλικών σχέσεων μεταξύ πατέρα κόρης και μητέρας γιου. Η δεύτερη μορφή ήταν αποτέλεσμα της απαγόρευσης των σεξουαλικών σχέσεων μεταξύ αδελφών. Η τρίτη, η «ζευγαρωτή» οικογένεια, εμφανίζεται κατά τη διεύρυνση της ομάδας αιμομιξίας, που περικλείει και τα ξαδέλφια. Στην τέταρτη, με τον πολιτισμό, εμφανίζεται η μονογαμία.

Ο Engels άλλωστε αναφέρει, ότι υπάρχουν τρεις κύριες μορφές γάμου, που αναλογούν στα τρία στάδια της ανθρώπινης εξέλιξης: στην άγρια κατάσταση ο ομαδικός γάμος, στη βαρβαρότητα ο ζευγαρωτός, και στον πολιτισμό, η μονογαμία (Engels: 1984, 33-34). Εξελικτικά λοιπόν ο άνθρωπος, περνώντας από τη φάση της ελευθερομιξίας σε διάφορες πρωτόγονες μορφές γάμου, καταλήγει στην απαγόρευση της αιμοξιμίας και στην εξωγαμία. Στη διαδρομή της ιστορίας του, ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται ότι όλες οι εκδηλώσεις της ζωής του διέπονται από αρχές και φυσικούς νόμους, ότι τα ένστικτά του συνδέονται και με άλλες εκδηλώσεις της ζωής του και θα πρέπει να χαλιναγωγηθούν, για να δομήσει την κοινωνία του. Σταδιακά θεσπίζει κανόνες που καθορίζουν τη σεξουαλική συμπεριφορά του. Το ταμπού της αιμομιξίας είναι ο αρχαϊκός κανόνας, διαχρονικός και διαπολιτισμικός, που καθορίζει τις σχέσεις των μελών στη μονογαμική οικογένεια.

Θεωρείται από τους κοινωνικούς ανθρωπολόγους, ότι η αιμομικτική απαγόρευση διαμέσου των αιώνων, συνέβαλε στην επιβίωση των κοινωνιών, στην οικονομική ευημερία τους και στη συνεργασία των ανθρώπων.