Το αντικείμενο της εργασίας μας είναι η ενσωμάτωση των νέων ατόμων στο κοινωνικό γίγνεσθαι της Ελλάδας, στις αρχές του 21ου αιώνα.

Η ενσωμάτωση αυτή θα ερευνηθεί με αποκλειστική αναφορά στα μοντέλα διάθεσης του μη εργάσιμου και μη εκπαιδευτικού χρόνου των νέων, με κύριο σκοπό να καταγραφεί μια ουσιώδης αντίθεση. Ενώ για τους δύο προαναφερθέντες κοινωνικούς χρόνους (εργάσιμος εκπαιδευτικός) επικρατεί μια γενικότερη εκτίμηση ότι υπάρχουν μηχανισμοί επιτήρησης κοινωνικά προσανατολισμένοι με φορείς ελέγχου και τιμωρητικές κατασταλτικές διαδικασίες για τις περιπτώσεις της μη συμμόρφωσης, η κοινωνική αναπαράσταση, ο επιστημονικός και ο δημοσιογραφικός λόγος δύσκολα υποστηρίζουν την ίδια άποψη για τον «ελεύθερο χρόνο». Η εργασία μας θα προσπαθήσει να αποκαλύψει δομές επιτήρησης και μηχανισμούς ελέγχου και στα κυρίαρχα μοντέλα διάθεσης του «ελεύθερου χρόνου» των νέων σήμερα.

Αυτή η αρχική υπόθεση εργασίας συγκεκριμενοποιείται σε τρεις υπο-υποθέσεις για τις οποίες θα παρουσιάσουμε το θεωρητικό πλαίσιο που αποτελεί τον συνδετικό κρίκο με την αρχική μας υπόθεση, τα ερευνητικά ζητήματα, τη μεθοδολογία της έρευνας και τα πορίσματα των ερευνών, τις οποίες σχεδιάσαμε και εκπονήσαμε για να απαντήσουμε σ' αυτά τα ζητούμενα αποτυπώνοντας ενδείξεις ενός επιτηρούμενου, κοινωνικά διαφοροποιημένου, ελεγχόμενου «ελεύθερου χρόνου», ο οποίος νομιμοποιείται μέσα από τον κυρίαρχο λόγο. Αυτές οι τρεις υποθέσεις εργασίας είναι οι εξής: Μια κριτική απάντηση στις θεωρίες του βολονταρισμού και του ωφελιμισμού, με συνακόλουθη την αμφισβήτηση της «αυτονομίας» των νέων και της «ελευθερίας» της σχόλης τους. Η έννοια κλειδί αυτής της υπόθεσης εργασίας είναι ο κοινωνικός καθορισμός των τρόπων διάθεσης του «ελεύθερου χρόνου» των νέων.

Μια καταγραφή των συγκρουσιακών καταστάσεων και αποκάλυψη των δομών καταπίεσης και κυρίως του τρόπου λειτουργίας των μηχανισμών ελέγχου στις κυρίαρχες δομές της διάθεσης του «ελεύθερου χρόνου». Η επιτήρηση και η πειθαρχία είναι τα ερευνητικά ζητούμενά μας. Η κυριαρχία της έννοιας της σταθερότητας είναι αποτέλεσμα των ρηματικών πρακτικών και της κοινωνικής γνώσης. Στο φαινομενολογικό πεδίο θα πρέπει να καταγράψουμε και να αποκωδικοποιήσουμε νοήματα που εργαλειοποιούν το λόγο περί σχόλης και νομιμοποιούν την πραγματικότητα, προσδίδοντάς της συχνά και στοιχεία μεταφυσικά.