Ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 πολλοί επιστήμονες είχαν επισημάνει την ανυπαρξία μεταναστευτικής πολιτικής στην Ελλάδα και τους κινδύνους που συνεπάγεται η κατάσταση αυτή (Έμκε-Πουλοπούλου 1986, Δαμανάκης 1987, Μουσούρου 1991, Ζωγράφου 1991). Η μετατροπή της Ελλάδας από παραδοσιακή χώρα αποστολής μεταναστών σε χώρα υποδοχής μεταναστών τη δεκαετία του ’80 δημιούργησε τα πρώτα ερωτήματα για το κατά πόσο ο ελληνικός λαός είναι προετοιμασμένος να συμβιώσει με άλλους πολιτισμούς. Η μαζική εισροή μεταναστών από τις Βαλκανικές και ανατολικοευρωπαϊκές χώρες δημιούργησε στην ελληνική κοινωνία ένα κλίμα ξενοφοβίας.

Με το παρόν άρθρο παρουσιάζουμε μερικές παραμέτρους του εν λόγω φαινομένου με έμφαση στην αναγκαιότητα εισαγωγής της διαπολιτισμικής αγωγής στην εκπαίδευση των κοινωνικών λειτουργών, οι οποίοι για λόγους δεοντολογικούς πρέπει να αποτελέσουν τους Βασικούς συμπαραστάτες των αδύναμων πληθυσμιακά ομάδων και συνεπώς και των μεταναστών.