Το φαινόμενο της μετακίνησης πληθυσμού από την πατρίδα του σε ξένη χώρα (μετανάστευση) για οικονομικούς κυρίως λόγους, χαρακτηρίζει τον 20ό αιώνα.
Στην εθελοντική μετανάστευση κύρια αιτία είναι οικονομικοί λόγοι. Το ρεύμα της μετανάστευσης κινείται από τις φτωχές στις περισσότερο αναπτυγμένες χώρες (π.χ. Έλληνες στη Δυτική Γερμανία, Αυστραλία, Αμερική, Σουηδία) .

Στην αναγκαστική μετανάστευση κύρια αιτία είναι κοινωνικοπολιτικοί λόγοι (π.χ. Έλληνες πολιτικοί πρόσφυγες στις ανατολικές χώρες). Η επιστροφή των εθελοντικά και αναγκαστικά μεταναστών (παλιννόστηση, επαναπατρισμός, επιστροφή στον τόπο που γεννήθηκαν) (1), άρχισε στη δεκαετία 1970-1980 και συνεχίστηκε και στη δεκαετία 1980-1990. Την ίδια περίπου περίοδο άρχισε και η προσφυγιά των ομογενών από τη Σοβιετική Ένωση, την Κωνσταντινούπολη, κ.α. Η τελευταία κατηγορία πληθυσμού δεν χαρακτηρίζονται ως μετανάστες, αλλά ως πρόσφυγες (1) (επιστροφή στη μητέρα πατρίδα, αλλά όχι στον τόπο που γεννήθηκαν).

Η Ψυχική Υγεία μεταναστών, αλλά και παλιννοστούντων, έχει γίνει αντικείμενο μελέτης πολλών ερευνών, τόσο Ελλήνων μεταναστών (1,2,3,4,5) όσο και ξένων μεταναστών.
Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι η καταγραφή των δημογραφικών και κλινικών χαρακτηριστικών ενός πληθυσμού παλιννοστούντων, μεταναστών και επαναπατρισθέντων ομογενών, που επισκέφθηκαν ένα κέντρο Ψυχικής Υγείας, καθώς και η σύγκριση των χαρακτηριστικών αυτών, με αυτά της αντίστοιχης ομάδας μη παλιννοστούντων ασθενών, ώστε να μελετηθούν τυχόν ιδιαιτερότητες της ομάδας των Ελλήνων μεταναστών, να διατυπωθούν κάποιες υποθέσεις και να συζητηθούν προοπτικές, πιο αποτελεσματικής αντιμετώπισής τους στις υπηρεσίες υγείας γενικότερα.