Ένα μεγάλο αίτημα ίων καιρών μας είναι ο προσανατολισμός ίων εκπαιδευτικών συστημάτων κάθε τόπου στην παροχή ίσων εκπαιδευτικών ευκαιριών προς όλους τους μαθητές. Η εξέλιξη και η ανάδειξη των ατόμων - μαθητών δεν πρέπει να επηρεάζεται από την οικονομική και κοινωνική τους κατάσταση, αλλά να έχουν τη δυνατότητα πρόσβασης στις ανώτερες θέσεις της εκπαιδευτικής κλίμακας σε σχέση μόνο με τις πνευματικές τους ικανότητες.

Ιστορικά, το αίτημα αυτό δεν υπήρχε τόσο έντονο στις κοινωνίες πριν το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, διότι κυριαρχούσε μια μοιρολατρική στάση σε αυτές σχετικά με το ότι η «Ανάγκη» και η «Μοίρα» ήταν αυτές που προόριζαν το παιδί αν θα μάθει γράμματα ή όχι, όπως είχαν κάνει και για τον πατέρα του. Μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο όμως η ιδεολογία αυτή άλλαξε. Άρχισε να γίνεται λόγος για εκδημοκρατισμό της εκπαίδευσης και για ίσες ευκαιρίες των ατόμων σε αυτή. Ως πιθανότερος λόγος για τη στροφή αυτή θεωρείται η αναπάντεχα σύντομη και δυναμική οικονομική βελτίωση των βιομηχανικών χωρών, αλλά και εκείνων που είχαν υποστεί σοβαρές καταστροφές από τον πόλεμο.

Από κει και μετά, μέσα από την εξελικτική πορεία του χρόνου, το αίτημα αυτό έγινε επιτακτική ανάγκη σε όλες τις κοινωνίες, εφόσον έγινε κατανοητό σε αυτές ότι η αξία τους αποτελεί συνάρτηση της αξίας όλων των ατόμων που τις αποτελούν. Η ανάπτυξη λοιπόν των κοινωνιών και των λαών έρχεται μέσα από την ανάπτυξη των ατόμων τους και αυτή είναι απόρροια της παροχής ίσων εκπαιδευτικών ευκαιριών σε όλους, ανεξάρτητα των κοινωνικών και οικονομικών τους προϋποθέσεων.