Το μοντέλο αυτό βασίστηκε στη Θεωρία της προσωπικότητας του Otto Rank, μέλους του άμεσου κύκλου του S. Freud στη Βιέννη του μεσοπολέμου, που άρχισε να απομακρύνεται από το δάσκαλο του στη δεκαετία του !20. Στην πρώτη του έντυπη παρουσίαση μακριά από την ψυχαναλυτική θεωρία, “το Τραύμα της Γέννησης”, (1924), ο Ρανκ απέρριψε την “καθοριστική” (deterministic) αντίληψη του Φρόυντ ότι δηλαδή η προσωπικότητα προκαθορίζεται από γεγονότα της πρώτης παιδικής ηλικίας. Αντίθετα ο Ρανκ “είδε” ότι η βασική ανθρώπινη μάχη και πηγή των περισσότερων ατομικών προβλημάτων, ήταν η εσωτερική ένταση ανάμεσα στην επιθυμία του ατόμου για πραγματοποίηση της μοναδικότητάς του, η κίνησή του προς ανάπτυξη και εξέλιξη αλλά συγχρόνως η ανταγωνιστική επιθυμία να παραμένει ψυχολογικά συνδεδεμένο και εξαρτημένο από άλλους. Ακόμη ο Ρανκ διαφοροποιήθηκε από το δάσκαλο του και αναφορικά με την αναγνώριση της ατομικής διαφοράς στην πορεία της εξέλιξης.

Οι βαθιές γνώσεις του για τις τέχνες και τον ανθρωπισμό σε αντίθεση με την καθαρά ιατρική εκπαίδευση του Φρόυντ, τον οδήγησαν στην επέκταση της θεωρητικής του τοποθέτησης ώστε να περιλαμβάνει μια ευρύτερη αντίληψη για την ανθρώπινη ανάπτυξη και εξέλιξη, βασισμένη στον πολιτισμό.

Η δύναμη του ατόμου για αλλαγή ήταν απαραίτητο να προέλθει μέσα από το ίδιο το άτομο, από μια ενεργό αυτοεπιβεβαίωση της θέλησής του. Η θέληση, (will), το κύριο στοιχείο στη θεωρία του Ρανκ, αναφέρεται στην οργανωμένη, εσωτερικευμένη, προσωπικότητα του ατόμου, μέσα από τη θετική, δημιουργική, ενεργή πράξη. Το θεραπευτικό επίκεντρο βρίσκεται στην ενίσχυση ή/και ενεργοποίηση της θέλησης του ατόμου, που επιτυγχάνεται με τη σχέση, τη συνεργασία, την επικοινωνία.