Ο Αριστοτέλης τον τέταρτο προ Χριστού αιώνα έλεγε πως “αυτός που δεν μπορεί να ζήσει στην κοινωνία, αυτός που δεν έχει ανάγκες αλλά είναι αυτάρκης, πρέπει να είναι ή ένα ζώο ή ένας θεός”.
Το άγχος του αρρώστου για την αρρώστια του, ο τρόπος που χρησιμοποιείται για να καλύψει τις ανάγκες του, ο ρόλος του “εγώ” να αντιδρά και/ή να συνεργάζεται με την αρρώστια ή να τη χρησιμοποιήσει για να κυριαρχήσει στην οικογένεια και στις σχέσεις με τα μέλη της και ο υποστηρικτικός ή αρνητικός ρόλος των συγγενών παίζουν σημαντικό ρόλο στην προσαρμογή του ασθενή και της οικογενείας του.

Είναι γνωστό ότι η Κοινωνική Εργασία έχει επηρεαστεί πολύ από τη δυναμική - ψυχαναλυπκή ψυχιατρική και ότι ο κοινωνικός λειτουργός διαθέτει γνώσεις και τεχνικές παρέμβασης στο κοινωνικό περιβάλλον και τις συναισθηματικές αντιδράσεις των ασθενών. Συγκεκριμένες γνώσεις που δεν απορρέουν μόνο από την άσκηση της ιατρικής κοινωνικής εργασίας αλλά που στηρίζονται επάνω σε εξειδικευμένες θεωρητικές γνώσεις μεταπτυχιακού επιπέδου, μπορούν να προσαρμοστούν στο ιατρικό πρόβλημα και να βοηθήσουν π.χ. τον άρρωστο να αποδεχθεί την αρρώστια, την αναπηρία - χάσιμο, με τη μικρότερη δυνατή ματαίωση ή να τον “διδάξει” με τη Συμβουλευτική Κοιν. Εργασία να αναλάβει την ευθύνη για την αποδοτική χρησιμοποίηση της ιατρικής θεραπείας.