Η συμβουλευτική δεν είναι κάτι άγνωστο στη χώρα μας και ιδιαίτερα σε σχέση με την κοινωνική πρόνοια. Η παρουσία της συμβουλευτικής σαν μια οργανωμένη θεωρητική προσέγγιση είναι στενά συνδεδεμένη με την εμφάνιση της Κοινωνικής Εργασίας στον ελληνικό χώρο εδώ και 43 χρόνια. Βέβαια, την εποχή εκείνη η Κοινωνική Εργασία ως επίσης και η Συμβουλευτική, δεν ήταν αυτό που είναι σήμερα γιατί αμφότερες έχουν εξελιχθεί όσον αφορά το εύρος των δραστηριοτήτων τους, την επιστημονική τους τεκμηρίωση και τις προϋποθέσεις εφαρμογής τους.

Ο κ. Δημητρόπουλος στο βιβλίο του  Συμβουλευτική και Συμβουλευτική ψυχολογία  αναφέρεται σε τρεις άξονες γύρω από τους οποίους ορίζει τι είναι Συμβουλευτική. Ο πρώτος είναι η λειτουργία και η μορφή της, ο δεύτερος ο επιστημονικός της χαρακτήρας και ο τρίτος ο σκοπός της.

Σε σχέση με τον ορισμό της Συμβουλευτικής ο πρώτος άξονας λέει ότι  είναι η διαδικασία εκείνη κατά την οποία είτε κατά τρόπο ατομικό είτε κατά τρόπο ομαδικό ένας ειδικός που υπό ορισμένες προϋποθέσεις λέγεται Σύμβουλος, συνεξετάζει με το άτομο (ή κάποια άτομα) θέματα ή προβλήματα που απασχολούν το άτομο (ή τα άτομα) και διευκολύνει τη λύση τους . Περαιτέρω τονίζει ότι σαφή συστατικά του ορισμού αυτού ή και άλλων ομοειδών, είναι 1) η ύπαρξη ενός ειδικευμένου ατόμου 2) η ύπαρξη ενός  πελάτη  που σε πολλές περιπτώσεις πελάτης μπορεί να θεωρηθεί μια ομάδα ατόμων και 3) η ύπαρξη της Σχέσης.
Όσον αφορά το δεύτερο άξονα η Συμβουλευτική είναι μια επιστημονική περιοχή, ευδιάκριτη και συνεχώς εξελισσόμενη.