Στο άρθρο αυτό γίνεται μια προσπάθεια επισήμανσης του μεγάλου κοινωνικού προβλήματος που δημιουργεί η έλλειψη ουσιαστικής Κοινωνικής Πολιτικής για την Γ' ηλικία.
Ακόμη προτείνεται η καθιέρωση ενός νέου θεσμού για την αντιμετώπιση τον προβλήματος. Ο θεσμός αυτός είναι η αναδοχή στη Γ' ηλικία.

Οι όροι «Κοινωνική Πολιτική» ή «Κοινωνική Πρόνοια» εύκολα μπορούν ν’ αναγνωριστούν σαν γενικός έννοιες δύσκολα όμως μπορεί να τις καθορίσει κανείς ακριβώς και με σαφήνεια σαν πρακτική εφαρμογή.
Μπορούμε όμως να πούμε πως η κοινωνική πολιτική σαν έννοια Βασίζεται σε δύο αλληλένδετα θεωρητικά υπόβαθρα. Πρώτο την ιδεολογία, τη φιλοσοφία δηλαδή που καθορίζει την ευθύνη του ανθρώπου και δεύτερο τις οικονομικές επενδύσεις «πρόνοιας» για το άτομο ή την κοινωνική ομάδα.
Σήμερα η κινητικότητα, η εξασθένηση των στενών οικογενειακών δεσμών, η θέση στην ανθρώπινη κοινότητα η αστικοποίηση του τρόπου ζωής, η άμεση εξάρτηση από την απρόσωπη οικονομική αγορά, η κατακόρυφη μείωση του αριθμού των προσωπικών επαφών, η γρήγορη γήρανση του πληθυσμού, η έλλειψη αξιών και η χαλάρωση του κοινωνικού ιστού, αποτελούν δείγματα μιας κοινωνικής αποσύνθεσης ή τουλάχιστον των τάσεων αποσύνθεσης της.

Η άποψη πως η κοινωνία μας και ειδικότερα οι πόλεις, περνούν κρίση δεν είναι καινούργια. Όμως η διαπίστωση πως οι επεμβάσεις στο φυσικό χώρο με τεχνικά μέσα όχι μόνο δεν έχουν θετικά αποτελέσματα αλλά δημιουργούνε οξύτερα προβλήματα όταν στερούνται «κοινωνικής υποδομής» και δεν κατευθύνονται από τις αρχές μιας κοινωνικής πολιτικής είναι καινούργια και αληθινή.