Η γήρανση είναι μια φυσιολογική πορεία αλλαγών. Είναι το άλλο άκρο της συνέχειας της ζωής που αρχίζει με τη γέννηση του ανθρώπου. Δεν είναι μια στατική ούτε ομοιόμορφη περίοδος και υπάρχουν ακόμη περιθώρια για μάθηση και τροποποίηση συμπεριφοράς. Χαρακτηρίζεται από σημαντικές σταδιακές αλλαγές σωματικές, συναισθηματικές, πνευματικές. Η μνήμη συγχρόνων γεγονότων αμβλύνεται ενώ το παρελθόν παραμένει σχετικά ζωηρό. Η σημερινή κοινωνία υπογραμμίζει την ενεργητικότητα, την παραγωγή, την ταχύτητα, τα νιάτα, την ομορφιά. Ο ηλικιωμένος “βλέπει” ότι υστερεί και αμύνεται. Γίνεται άκαμπτος, εγωκεντρικός, υπερσυντηρητικός ή “νεάζει” και προσπαθώντας να φανεί νέος και σύγχρονος, γελοιοποιείται. Συνηθισμένοι τρόποι αντίδρασης στο άγχος της γεροντικής ηλικίας είναι: η άρνηση, η αναπληρωματική δραστηριότητα, η παλινδρόμηση, η απόσυρση.

Οι κοινωνικές πιέσεις και στερήσεις που δέχονται οι ηλικιωμένοι αποτελούν δυσάρεστη, καταθλιπτική εμπειρία. Δεν προσφέρονται λειτουργικές θέσεις, ελάχιστοι κοινωνικοί ρόλοι τους είναι προσιτοί. Οι υπηρεσίες είναι ανεπαρκείς και οι διέξοδοι για τη χρησιμοποίηση της πολύτιμης εμπειρίας τους ανύπαρκτοι.