Το άρθρο αυτό ασχολείται με την παρουσίαση της εγκληματικότητας από τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας και τα κριτήρια επιλογής του θέματος. Η παρουσίαση της βίας αποτελεί το "κεφάλαιό' της εγκληματικότητας γιατί μεταξύ άλλων ανταποκρίνεται και στους κανόνες προσωποποίησης και εικονοποίησης.

Καθένας μας είναι γνώστης της εγκληματικότητας. Αυτή η γνώση, μπορεί να θεωρηθεί σαν μέρος των γενικών γνώσεών μας. Καθένας μας έχει ορισμένες σκέψεις για το είδος, το μέγεθος και την σημασία της εγκληματικότητας, καθώς επίσης και τα αίτια που την προκαλούν, τις αναμενόμενες αντιδράσεις, τη λειτουργία και το σκοπό των θεσμών του Κοινωνικού Ελέγχου, όπως είναι η Αστυνομία, τα Δικαστήρια και τα "Σωφρονιστικά Ιδρύματα". Καθένας μας έχει επίσης διάφορες παραστάσεις, πώς, για παράδειγμα, είναι δυνατό να βοηθηθεί η Αστυνομία, να διαμορφωθούν οι φυλακές ή τί ποινές πρέπει να επιβάλλουν τα Δικαστήρια κλπ. Δυσκολίες αντιμετωπίζει κανείς, όταν θέσει το ερώτημα, από πού προέρχεται η γνώση αυτή για την εγκληματικότητα. Ένα τέτοιο ερώτημα δεν είναι εύκολο να απαντηθεί με σαφήνεια.

Γιατί, από τη μια πλευρά η καθημερινή εμπειρία του ανθρώπου με τους άλλους συνανθρώπους του, στο έμμεσο ή άμεσο περιβάλλον που ζει και εργάζεται, παίζει αποφασιστικό ρόλο, από την άλλη όμως πλευρά, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν καμιά δική τους απευθείας εμπειρία με την εγκληματικότητα, δηλαδή άμεση επαφή με δράστες, εγκλήματα ή θεσμούς κοινωνικού ελέγχου. Παρ’ όλα αυτά, έχουν συγκεκριμένες απόψεις για την εγκληματικότητα, που προέρχονται από επίσημους ή ανεπίσημους θεσμούς, όπως είναι το Σχολείο, η Εκκλησία, επαγγελματικές ομάδες, οικογένεια, γειτονιά, ομάδες της ίδιας ηλικίας, λογοτεχνία και πολύ περισσότερο από τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας.