Στο θεωρητικό αυτό σημείωμα γίνεται αναφορά στους βασικούς ψυχολογικούς μηχανισμούς Οργάνωσης της Εγκληματικής προσωπικότητας και στα στοιχεία που την συνθέτουν.
Παράλληλα επίσης επιχειρείται μια ενδεικτική παρουσίαση της κλινικής εικόνας αυτών των ατόμων με βάση την ψυχαναλυτική θεώρηση.

Οι έννοιες της νεανικής παρανομίας και της Εγκληματικότητας γενικότερα, συνθέτουν πταίσματα και παραπτώματα ενός δεδομένου ποινικού Κώδικα.
Είναι δηλαδή τα παράγωγα ενός συγκεκριμένου Δικαίου που μια επίσης συγκεκριμένη κοινωνική δομή επιβάλλει.

Έτσι συνήθως η εμφάνιση νεανικής παρανομίας χαρακτηρίζεται πάντα σαν αρνητικό φαινόμενο, τέτοιο ώστε και οι αποφάσεις ενός δικαστηρίου να έχουν χαρακτήρα ποινής.

Στη ψυχολογία του παιδιού, του εφήβου και του ενήλικα παρατηρούμε ότι τέτοιου είδους φαινόμενα εξετάζονται από μια εντελώς διαφορετική οπτική.

Πρώτο, το σύμπτωμα αντικαθίσταται από την ανάλυση της εξέλιξης του ατόμου, δεύτερο η ποινή με την θεραπευτική αντιμετώπιση. Η ολοένα και μεγαλύτερη ανάπτυξη της ψυχολογίας του παιδιού και του εφήβου, βοήθησε ώστε να αναπτυχθεί ιδιαίτερα και η κατανόηση των σταδίων ανάπτυξης του ατόμου γενικότερα και να καθαριστούν, κατά κάποιο τρόπο τα σημεία της φυσιολογικότητας και της παθολογίας του ατόμου.

Έτσι γίνεται κατανοητό πως κάθε είδους συμπεριφορά δεν είναι εξαρχής απορριπτέα ή παθολογική, από μόνη της, αλλά έχει την δική της ερμηνεία η οποία βασίζεται στη δυναμική της εξέλιξη του ατόμου. Άρα, κάτι που μπορεί σαφώς να αξιολογηθεί με τα επιστημονικά κριτήρια της παρατήρησης, της ανάλυσης και της σύνθεσης.

Η επιστημονική μελέτη της ψυχολογίας του παιδιού μας διδάσκει ότι π επιθετική συμπεριφορά που παρατηρείται στα πρώιμα και πρώτα στάδια ανάπτυξης του παιδιού, όπως κι αργότερα στους ενήλικες δεν είναι παθολογική σαν πράξη αυτή καθαυτή. Άλλωστε είναι ένα χαρακτηριστικό της γενετικής εξέλιξης του ατόμου.
Η επιθετικότητα αποτελεί συχνά μέσο ώστε το φυσιολογικό παιδί να κατορθώσει να καθορισθεί απέναντι στους άλλους σαν υποκείμενο το οποίο έχει επιθυμίες και βούληση και το οποίο προσπαθεί να κατακτήσει την οργάνωση του έργου του. Το μικρό παιδί δεν είναι κάτι το οποίο απλά, τρώει, μεγαλώνει και χαμογελάει γλυκά. Αυτή δηλαδή η εικόνα που συχνά συναντούμε σε διαφημιστικά σώους.