Λοιπόν, το θέμα που μου είχε ζητηθεί να μιλήσω είναι:
«Η αναγκαιότητα ψυχιατρικών Κοινωνικών Λειτουργών» (κλινικών κοινωνικών λειτουργών σήμερα).

Σήμερα το θέμα είναι διαμορφωμένο:«Η αναγκαιότητα ειδικευμένων στελεχών στο χώρο της υγείας».

Θα λέγαμε το πρώτο ήταν πιο συγκεκριμένο, το δεύτερο είναι λίγο πιο γενικό.

Εγώ θα ήθελα να μιλήσω για το πρώτο, βέβαια, γιατί ήξερα ότι αυτό ήταν το θέμα που θα μιλήσω, αλλά θα λέγαμε ότι αν και το δεύτερο είναι πιο γενικό καταλήγει στο ίδιο θέμα.

Ίσως δεν θα ήξερε η επιτροπή το πόσο υποστηρίζω τους ψυχιατρικούς κοινωνικούς λειτουργούς ή κλινικούς κοινωνικούς λειτουργούς.

Ας αρχίσω έτσι τουλάχιστον.

Το «αναγκαιότητα» ή όχι νομίζω είναι θέμα πολιτικής και στρατηγικής από μέρους όλης αυτής της ημερίδας. Ίσως, είναι τόσο αυτονόητο που δε θα πρεπε να το κουβεντιάσουμε.
Αλλά έχω ένα παράδειγμα πρακτικό και χρήσιμο. Το 1971 που ήμουν στην Αμερική 4ετής ειδικευόμενος της ψυχιατρικής μέσα στην άσκησή μου, μου ζητήθηκε να συναντηθώ ένα διάστημα με κάποιες κοινωνικούς λειτουργούς όχι ψυχιατρικές κοινωνικούς λειτουργούς οι οποίες λειτουργούσαν εκείνη την εποχή σε διάφορες φτωχογειτονιές και οι οποίες ζήτησαν κάποια μορφή κλινικής εκπαίδευσης, γιατί ένοιωθαν ότι όλα αυτά που ήξεραν δεν τους βοηθούσαν να τα βγάλουν πέρα στις οικογένειες που επισκέπτονταν, στους ανθρώπους που έβλεπαν, καθώς η κοινωνική και η ψυχολογική διάσταση ήταν πολύ αλληλένδετες. Και έτσι απευθύνθηκαν στο Πανεπιστήμιο του Georgetown που ήμουν, μέσα στα πλαίσια της δικής μας, όπως λέμε, συμβουλευτικής δουλειάς με την κοινότητα να μας ζητήσουν αυτό το πράγμα.