Δύο σκέψεις μου δημιουργήθηκαν όταν πριν από λίγες μέρες ήρθα από την Βοστόνη και πήρα την πρόσκληση για σήμερα.
Πρώτον, σκέφθηκα πόσο καλή είναι η πρωτοβουλία του ΣΚΛΕ να οργανώσει το σημερινό Συμπόσιο με στόχο τη βελτίωση της εκπαίδευσης Κοινωνικών Λειτουργών όπως κάνουν όλοι οι καλοί σύλλογοι. Επαγγελματισμός σημαίνει βασικά την βελτίωση του επαγγέλματος με καλύτερη εκπαίδευση, επιμόρφωση, πληροφοριοδότηση, δημοσιεύσεις, πρακτική εφαρμογή και συνθήκες εργασίας.
Δεύτερον, απόρησα ότι το θέμα πανεπιστημιακής εκπαίδευσης στις κοινωνικές επιστήμες και την Κοινωνική Εργασία αποτελεί επίκαιρο και κεντρικό θέμα ακόμα και το 1987 - ένα θέμα που το συζητάμε έντονα και συνεχώς τα τελευταία 20 χρόνια.

Πολλοί μάλιστα στο σημερινό μας ακροατήριο έχουν εργαστεί έντονα και έχουν γράψει εκτενώς πάνω στο θέμα. Έτσι είναι λίγο απογοητευτικό να μην έχουν ακόμη το 1987 πανεπιστημιακή εκπαίδευση στην Κοινωνική Εργασία και βασική παιδεία στις κοινωνικές επιστήμες. Πολύ πρόσφατη εξαίρεση αποτελούν η Πάντειος, η σχολή Κοινωνικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο του Αιγαίου, η μελέτη Ίδρυσης σχολής Κοινωνικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, και τα μεμονωμένα μαθήματα σε διάφορα πανεπιστήμια κυρίως εισαγωγικά, σε ορισμένες μόνο κοινωνικές επιστήμες εντεταλμένα σε Πανεπιστημιακές σχολές άσχετες με τις κοινωνικές επιστήμες (Ουμανιστικές ή Νομικής). Αυτές οι δύο σκέψεις χαρακτηρίζουν τις παρατηρήσεις μου που βασίζονται σε σημειώσεις και που αφορούν δύο συνδυασμένα μέρη: Το πρώτο αφορά το «γιατί», την εξήγηση του φαινομένου. Το δεύτερο αφορά το «πώς», τα μοντέλα εκπαίδευσης που πρέπει να μελετήσουμε.