Θα προσπαθήσω να αναπτύξω, όσο γίνεται πιο σύντομα, τις ιδεολογικές βάσεις της Ανώτατης Παιδείας. Υπάρχει κάποιος προβληματισμός γενικά με το κοινωνικό στοιχείο που επικρατεί μέσα στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο σήμερα και πόσο αυτό το κοινωνικό στοιχείο είναι δυνατό να διευρυνθεί, να αντέξει, να ενσωματώσει ένα νέο τμήμα Κοινωνικών Λειτουργών.

Η Ανώτατη Παιδεία είναι δεδομένο ότι έχει δύο τουλάχιστον στόχους. Ο πρώτος είναι το να δημιουργήσει πολίτες που να μπορούν να εξετάζουν και να συνειδητοποιούν την κοινωνική σημασία της δράσης τους. Ο δεύτερος είναι να προετοιμάσει μελλοντικούς επιστήμονες να αντιμετωπίζουν τις επαγγελματικές ανάγκες τους, παρέχοντάς τους μια εκπαίδευση βασισμένη στις πιο σύγχρονες επιστημονικές γνώσεις.

Έτσι, λοιπόν, μπορούμε να δεχτούμε ότι η Ανώτατη Παιδεία προσφέρει θετικές υπηρεσίες, τόσο στον τομέα της παραγωγής και εφαρμογής της επιστήμης, όσο και στον τομέα που αφορά την επαγγελματική κατάρτιση επιστημόνων και βέβαια μπορεί ακόμα να βοηθήσει στην κοινωνικοποίηση των ανθρώπινων ομάδων.

Το θεσμικό πλαίσιο που ισχύει σήμερα στη χώρα μας έχει δημιουργήσει διάφορα προβλήματα, έχει ανοίξει, όμως, και αρκετές νέες προοπτικές. Δεν θα συζητήσουμε γι’ αυτό. Δεν πρέπει, όμως, να κρυβόμαστε πίσω από το ποια είναι η πρόκληση στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο σήμερα. Και, κατά τη γνώμη μου, δεν μπορεί να είναι καμιά άλλη από τη βελτίωση του επιπέδου σπουδών. Αυτή η βελτίωση σημαίνει: Πρώτον αναβάθμιση της παρεχόμενης μόρφωσης. Δεύτερον, κατάκτηση ενός διαλογικού και ανυψωμένου παιδαγωγικά τρόπου διδασκαλίας και τρίτο την ύπαρξη, θέσπιση πολύπλευρης και όχι μονόπλευρης γνώσης.

Ναι στη Δημοκρατία στο Πανεπιστήμιο. Μόνο που η δημοκρατική δομή δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι θεσμική διασφάλιση της Ακαδημαϊκής Ελευθερίας. Χωρίς λοιπόν τη συναίνεση όλης της Πανεπιστημιακής κοινότητας, χωρίς, δηλαδή, τη διαμόρφωση μιας Εθνικής Παιδείας, το Πανεπιστήμιο «θα δικαιωθεί» ως ένας χώρος στείρων αντιπαραθέσεων και συγκρούσεων και η επιστήμη θα υποβιβαστεί σε μια και όχι βέβαια τη σημαντικότερη επαγγελματική λύση.