Επειδή στα ζητήματα της ποινικής καταστολής και της φυλακής δοκιμάζονται όχι μόνο η ευαισθησία και τα ανθρωπιστικά μας αισθήματα, η αντοχή των δημοκρατικών μας θεσμών, η αντοχή των κοινωνικών μας μοντέλων αλλά και η ιδεολογική μας καθαρότητα, θα ’θελα να προσεγγίσω τις «σκοτεινές πλευρές» μιας από τις κατά καιρούς - με υπερηφάνεια παρουσιαζόμενες από τους αρμοδίους - δραστηριότητες των εγκλείστων: την εργασία.

Κάθε χρόνο υπουργοί εγκαινιάζουν (συνήθως στους χώρους του ΕΟΜΜΕΧ) εκθέσεις έργων φυλακισμένων (καραβάκια, ξυλογλυπτική, κεντήματα) και η κοινή γνώμη ενθουσιώδης αναγνωρίζει εκ νέου - μέσω των «καλλιτεχνημάτων» αυτή τη φορά - την απολεσθείσα ανθρώπινη υπόσταση του κρατουμένου".
Μόνο που τα πράγματα δεν είναι (και δεν μπορούσε να ήταν) έτσι.

Η σωφρονιστική, κοινωνικά χρήσιμη, εργασία θεωρείται από την Πολιτεία ως ο κορμός όλης της σωφρονιστικής μεταχείρισης, αφού «αποσκοπεί στη βελτίωση των σωφρονιζομένων με τον εθισμό τους σε φιλόπονο βίο» (άρθρο 53 Ελληνικού Σωφρονιστικού Κώδικα). «Η ωφέλιμη, παραγωγική και προσοδοφόρα εργασία όχι μόνο δεν εξαντλεί τον κρατούμενο, αλλά αντίθετα ενισχύει την ψυχοσωματική του υγεία», υποστηρίζουν οι σωφρονιστικολόγοι