Η νέα τάση που έχει διαμορφωθεί σήμερα και που θεωρητικά τουλάχιστον γίνεται αποδεκτή παγκόσμια, συνίσταται στην ανάγκη για προληπτική δράση και σταδιακό περιορισμό του τομέα θεραπείας-αποκατάστασης με ταυτόχρονη εξάλειψη των αιτίων που δημιουργούν την κοινωνική παθολογία.
Θα πρέπει να τονίσουμε εδώ ότι οι κοινωνικοπρονοιακές υπηρεσίες είναι αδύνατον να εξαλείψουν τα αίτια της κοινωνικής παθολογίας, ανεξάρτητα ή αυτόνομα από την εκφρασμένη πολιτική βούληση της κεντρικής εξουσίας.

Είναι φανερό ότι το πρόβλημα εντάσσεται σ’ αυτό που λέμε «κοινωνική ασφάλεια» του ατόμου και όχι κενά «ασφάλιση», και συνδέεται με την ποιότητα της κοινωνίας και τις πολιτικές επιλογές.

Οι κοινωνικές ανάγκες επέβαλαν τα τελευταία χρόνια το πέρασμα της κοινωνικής πρόνοιας, από το επίπεδο του εθελοντισμού και της φιλανθρωπίας των πρώτων βιομηχανικών χρόνων και της επιδοματικής πολιτικής των μεταπολεμικών χρόνων, στην ανάπτυξη αποκεντρωμένων προγραμμάτων κοινωνικής πρόνοιας.

Από την φύση τους τα προγράμματα αυτά είναι αναπτυξιακά, ξεπερνούν την ιδρυματική προστασία και απαιτούν: (α) Σχεδιασμό κοινωνικής πολιτικής στην μακροκλίμακα, (β) έρευνα-σχεδιασμό σε τοπικό επίπεδο που είναι καθοριστικός για τον εντοπισμό, ιεράρχηση αναγκών ή προβλημάτων και τον προγραμματισμό μέτρων για την κάλυψή τους.
Από τα πιο πάνω γίνεται σαφές πως και ο θεσμός του ΚΑΠΗ, δεν μπορεί παρά να λειτουργήσει σαν αναπτυξιακό, αποκεντρωμένο πρόγραμμα κοινωνικής πρόνοιας στα πλαίσια της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Αυτό γιατί η Τ.Α. έχει άμεση γνώση αναγκών και προβλημάτων και δυνατότητα για επιλογή των άριστων και πλέον αποδοτικών από τις λύσεις που υπάρχουν, μιας και έχουν προκριθεί και υιοθετηθεί από την κοινότητα στο σύνολό της.