Η κακοποίηση της γυναίκας από τον άντρα είναι πολύ παλιό φαινόμενο. Τελευταία γίνεται κουβέντα γι' αυτό γιατί παύει πια να θεωρείται αυτονόητη ή αποδεκτή κατάσταση, καθώς υπάρχει αμφισβήτηση της πατριαρχικής δομής της κοινωνίας, κύρια από το γυναικείο κίνημα και τάση προς εκδημοκρατισμό των ανθρώπινων σχέσεων γενικότερα.
Πριν από τη δεκαετία του ’70, που ξεκίνησε το κίνημα των καταφυγίων για κακοποιημένες γυναίκες στην Αγγλία, η βία στην οικογένεια ήταν θέμα ταμπού που καλύπτετο με σιωπή.
Φαινόταν παράδοξο η μικρή αυτή ομάδα, όπου ο καθένας αναζητά προστασία, αγάπη, τρυφερότητα, να αποδεικνύεται η πιο βίαιη κοινωνική ομάδα που τα μέλη της κινδυνεύουν το ένα από το άλλο.

Η γενικότερη αμφισβήτηση των θεσμών από τα κινήματα της δεκαετίας του ’60, νεο- λαιϊστικό. γυναικείο κ.ά. επέτρεπε να σπάσει η σιωπή. Το 1971, έγινε το πρώτο καταφύγιο για κακοποιημένες γυναίκες στην περιοχή Chiswick του Λονδίνου. Αμέσως εκδηλώθηκε ενδιαφέρον από γυναίκες σε όλη την Αγγλία αποκαλύπτοντας την έκταση του προβλήματος στη χώρα (Pijjey 1974). Γύρω στο 1975 άρχισαν να εμφανίζονται καταφύγια σε διάφορες πόλεις της Αμερικής.
Το 1976 έγινε στις Βρυξέλλες συνέδριο με θέμα «Εγκλήματα κατά των γυναικών» όπου συμμετείχαν 2.000 γυναίκες από 40 χώρες.

Η ΕΚΤΑΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ
Η έρευνα στην Ελλάδα στο θέμα είναι ακόμη περιορισμένη. Έτσι, δεν υπάρχουν στοιχεία που να δείχνουν την έκταση του προβλήματος και τους παράγοντες που συνδέονται με αυτό. Ενδείξεις υπάρχουν πως στη χώρα μας συμβαίνει ότι και στις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές χώρες, και πως μπορούμε να συνάγουμε συμπεράσματα από τις μελέτες ξένων επιστημόνων.