Μέσα στο κοινωνικολειτουργικό επάγγελμα, είμαστε παγιδευμένοι από τη μία και αντιδρούμε από την άλλη σε ένα πλέγμα σχέσεων και κοινωνικών δομών. Η επαγγελματική μας εκπαίδευση τονίζει την σημασία του να προσφέρουμε σεβασμό, αυτοδιάθεση και αυτονομία στους ανθρώπους με τους οποίους δουλεύουμε. Συχνά έχουμε αισθανθεί την ευθύνη να εισάγουμε τις αξίες αυτές σ’ άλλες επαγγελματικές ομάδες για τις οποίες έχουμε την εντύπωση ότι χειρίζονται τους πελάτες μας με απολυταρχικό ή αποθαρρυντικό τρόπο. Ακόμα πολλοί από μας δουλεύουν σε ένα πιο ευρύ πολιτισμικό πλαίσιο όπου οι αξίες που εμείς εκφράζουμε σαν απαραίτητη προϋπόθεση στην επαγγελματική μας προσέγγιση, θεωρούνται σαν ακατάλληλες ή άσχετες, αξίες για τις οποίες εμείς πιστεύουμε ότι αποτελούν αναπόσπαστο μέρος στην επιτυχή έκβαση της δουλειάς μας με τους πελάτες. Μερικές φορές μάλιστα θεωρούνται οι αξίες αυτές επικίνδυνες όταν είναι μια πρόκληση στις παραδοσιακές, απολυταρχικές αξίες του ρατσισμού, της κατωτερότητας της γυναίκας προς τον άντρα, της εξουσίας ή της κοινωνικής τάξης.

Πολλοί από μας είναι αναγκασμένοι να δουλεύουν σε πλαίσια που είναι έτσι σχεδιασμένα, ώστε να ενισχύουν τις απολυταρχικές αξίες, πλαίσια όπως νοσοκομεία, υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας, φυλακές, πανεπιστήμια, γραφειοκρατικά κέντρα τοπικής ή κεντρικής διοίκησης. Μερικοί από αυτούς τους θεσμούς καταφέρνουν καλύτερα από άλλους να συγκαλύψουν την πραγματική λειτουργία τους,που δεν είναι άλλη παρά το να ενισχύουν τις αξίες των «ισχυρών», που παίρνουν τις αποφάσεις στην κοινωνία και από την άλλη να ελαχιστοποιούν την πιθανότητα οποιοσδήποτε αλλαγής στο κατεστημένο. Ακόμα εμείς, πολύ σωστά συνεχίζουμε, κινούμενοι από επαγγελματική ευθύνη, να προσπαθούμε να επηρεάσουμε αυτές τις δομές προς όφελος των πελατών μας. Ελάχιστοι από εμάς έχουν αρπάξει την ευκαιρία μέχρι τώρα να σχεδιάσουν πλαίσια που θα υποστηρίζουν τις θεωρητικές αξίες που αναζητούμε για να τις θέσουμε σε πράξη.