ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Η Παιδαγωγική διάσταση του δέματος Ειρήνη μέχρι σήμερα είχε αναλυθεί ελάχιστα και κυρίως έχει μια πολύ απλοποιημένη πρακτική έκφραση, δηλαδή το να θεωρούμε την απουσία οργανωμένου Πολέμου (κηρυγμένου πολέμου) σαν έκφραση ειρήνης.

Για μια όμως Παιδαγωγική προσέγγιση του θέματος «Ειρήνη» αρκεί αυτή η απλούστευση; Τα ερωτήματα είναι πολλά και εδώ θα γίνει μια προσπάθεια αναφοράς στους προβληματισμούς του

Παιδαγωγού με την ευρύτερη κοινωνική αποστολή, που έχει δυσκολίες στην ολοκλήρωση του έργου του κάτω από συνθήκες συνεχούς «απειλής της Ειρήνης» και διαρκούς «αίρεσης της ζωής».
Παράλληλα, τα μηνύματα για Ειρήνη, για Ειρήνη Παγκόσμια, έρχονται από κάθε κατεύθυνση, τόσο γεωγραφική όσο και πολιτική και ο Παιδαγωγός δεν μπορεί να «κωφεύει». Θα λέγαμε ακόμα ότι κάθε άτομο, (πέρα από την προσωπική του συμβολή στον αγώνα για Ειρήνη) που επαγγελματικά ανήκει στον χώρο των Κοινωνικών Επιστημών καλείται να πάρει θέση και να επιλέξει ανάμεσα, α) στον Αφοπλισμό ή β) στην Ισορροπία του Τρόμου, σαν προϋποθέσεις Ειρήνης.

Η αμεσότητα του ρόλου του Παιδαγωγού στην άσκηση επιρροής στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του παιδιού και του νέου μεγαλώνουν και την ευθύνη του για την θέση που δα επιλέξει.
Ακόμα, η επίγνωση ότι η φιλοπόλεμη - εχθρική στάση απέναντι στην ζωή, στην κοινωνία, στους ανθρώπους, διδάσκεται και μάλιστα συστηματικά και οργανωμένα. -Η αρχαία Σπάρτη είναι το συμβολικό παράδειγμα της έννοιας της στρατιωτικής και πολεμοχαρής Διαπαιδαγώγησης που θέτει το ερώτημα αν μέχρι σήμερα έχουμε απαλλάξει οριστικά την γενική φιλοσοφία της Παιδαγωγικής από αυτά τα γνωρίσματα.
Μας οδηγεί όμως και στην ελπίδα πως αν τα παιδιά μπορούν να μάθουν τον Πόλεμο, μπορούν να μάθουν και την Ειρήνη.