Η ΕΙΣΗΓΗΣΗ αυτή περιλαμβάνει σκέψεις και συμπεράσματα από μια έρευνα, που έγινε στο Ινστιτούτο Υγείας του Παιδιού τα τελευταία τρία χρόνια, με θέμα «Το Παιδί και η διαφήμιση». Η καθαυτή ερευνητική προσπάθεια κράτησε από το φθινόπωρο του 1980 μέχρι το τέλος περίπου του 1982 και στη συνέχεια γράφτηκε ένα αρκετά μεγάλο κείμενο που ολοκληρώθηκε πρόσφατα με τίτλο Το παιδί, διαφημιστικό αντικείμενο στην ελληνική τηλεόραση. Στην έρευνα πήραν μέρος εκτός από τον υποφαινόμενο, η Μαρία Σόλμαν και η Νάντια Τσαούλα και συνεργάστηκαν η Βάσω Τσιάντη και η Νάνσυ Ταλούμη»

Το κείμενο ανακοινώθηκε, στο 1ο Μετεκπαιδευτικό Σεμινάριο στην Παιδοψυχιατρική, του Τμήματος Ψυχολογικής Παιδιατρικής του Νοσοκομείου Παίδων «Αγία Σοφία» και καταχωρήθηκε στα πρακτικά του Σεμιναρίου.

Η εμπλοκή του παιδιού στην παραγωγή του διαφημιστικού νοήματος πραγματοποιείται σε δύο επίπεδα και μέσα από δύο διαφορετικές διαδικασίες. Το πρώτο επίπεδο είναι το μήνυμα καθαυτό και το ερώτημα που τίθεται είναι: Ποιά είναι η θέση του παιδιού μέσα στις διαφημίσεις. Το δεύτερο επίπεδο είναι η σχέση του μηνύματος με τον παραλήπτη, όταν αυτός ο τελευταίος είναι παιδί, και το ερώτημα που τίθεται είναι: Τι βλέπει το παιδί στις διαφημίσεις που του παρουσιάζονται;.

Στην πραγματικότητα τα δύο αυτά επίπεδα δεν είναι ανεξάρτητα, με την έννοια ότι το μήνυμα από μόνο του δεν έχει νόημα. Το νόημά του βρίσκεται στη σχέση που διαμορφώνεται κάθε φορά ανάμεσα σ’ αυτό και τον συγκεκριμένο παραλήπτη. Βλέποντας το παιδί μια διαφήμιση συμμετέχει ενεργά στην παραγωγή του νοήματος, επενδύοντας τη διαφημιστική επιφάνεια ιδεολογικά και φαντασιωσικά με σημασίες.