Υπηρεσίες Υγείας · Στρατηγική αλλαγής
Κοιτάζοντας το πρόβλημα των Υπηρεσιών Υγείας με ένα ευρύτερο και πιο ουσιαστικό τρόπο, παρατηρεί κανείς ότι υπάρχουν βασικά τρία είδη στρατηγικής για την επίλυση αυτών των προβλημάτων.

α) Η στρατηγική της μεγαλύτερης ανάπτυξης των Υπηρεσιών Υγείας χωρίς βασικές αλλαγές στη δομή τους. Αυτή είναι μια συντηρητική στρατηγική που συνίσταται στην πρόσθετη αύξηση της χρηματοδότησης σε αύξηση του προσωπικού και σε τυπικές αλλαγές στα πλαίσια των υφιστάμενων σχέσεων. Η στρατηγική αυτή χαρακτηρίζει σε διεθνές επίπεδο τα υπάρχοντα σχήματα των υπηρεσιών υγείας, τις άκαμπτες οργανωτικές δομές και τη γραφειοκρατική διοίκηση των υπηρεσιών υγείας.

β) Η στρατηγική της βαθμιαίας προσαρμογής, κάτω από την επίδραση των δημιουργούμενων κάθε φορά αναγκών σε ισορροπία με ορισμένες ομάδες επαγγελματιών χωρίς πρόβλεψη για την έκταση των αλλαγών και τις προοπτικές της ανάπτυξης. Η προσέγγιση αυτή χαρακτηρίζεται από την μερική θεώρηση των προβλημάτων.

Η φαινομενική φιλελεύθερη άποψη για αυτοδιαχείριση και απαίτηση για απεριόριστη ανάπτυξη ορισμένων ομάδων επαγγελματιών συχνά εκφράζει την επιθυμία να διατηρηθεί η υπάρχουσα μονοπωλιακή θέση και η δύναμη που συχνά συγκεντρώνεται σε ορισμένες ομάδες π.χ. γιατρών. Η τονισμένη «εμπιστοσύνη» στον αυθορμητισμό της ανάπτυξης αποτελεί επίσης σε μερικές περιπτώσεις μια μέθοδο δικαιολόγησης της οικονομικά ασύμφορης καταναλωτικής προσέγγισης,

γ) Η στρατηγική των σχεδιασμένων μακροχρόνιων αλλαγών στη Δομή του συστήματος, που θα ανταποκρίνονται σε πραγματικές αλλαγές στις κοινωνικές σχέσεις και στις προοπτικές για τις ανάγκες στον τομέα της Υγείας. Συνήγοροι αυτής της προσέγγισης είναι κοινωνικές δυνάμεις, μέσα αλλά και έξω από το χώρο της υγείας, παρόλο που συχνά διακρίνονται για την οργανωτική ανεπάρκειά τους. Μια προσπάθεια αξιολόγησης των στρατηγικών αυτών καταλήγει στο συμπέρασμα πως μια ανάπτυξη των δομών που υπήρχαν πριν λίγα χρόνια θα ήταν αδικαιολόγητη.
Η εφαρμογή μιας τέτοιας στρατηγικής θα είχε σαν συνέπεια να αφήσει τις υπηρεσίες