Εισαγωγή
Στη σημερινή εποχή που χαρακτηρίζεται από ραγδαίες αλλαγές τόσο στο χώρο της Υγείας όσο και στην κοινωνία γενικότερα, είναι σκόπιμο να επαναπροσδιοριστεί ο σκοπός της Κοινωνικής Υπηρεσίας των Νοσοκομείων λαμβάνοντας υπόψη αφ’ ενός μεν τη διοικητική αλλαγή (ένταξη στην Ιατρική Υπηρεσία), αφ’ ετέρου την έκταση και το εύρος των σύγχρονων κοινωνικών προβλημάτων, που για την επίλυσή τους απαιτείται συντονισμένη και πολυεπίπεδη δράση.

Σήμερα στο χώρο της Υγείας και της Πρόνοιας το ενδιαφέρον εστιάζεται στην επισήμανση των αναγκαίων αλλαγών τόσο σε επίπεδο οργάνωσης (εξειδίκευση υπηρεσιών, στελεχών, νέοι τρόποι διαχείρισης του έμψυχου δυναμικού, δημιουργία ευέλικτων προγραμμάτων με βάση τις συνολικές ανάγκες του ασθενή, κ.λπ.), όσο και νοοτροπίας (αλλαγή στάσεων και συμπεριφορών των λειτουργών Υγείας απέναντι στον Πολίτη, αλλαγή στάσης και συμπεριφοράς και του Πολίτη προς τις υπηρεσίες Υγείας).

Οι άξονες της πολιτικής Υγείας έχουν ήδη τεθεί με το Ν. 2889/2001 για τη «Bελτίωση και εκσυγχρονισμό του Εθνικού Συστήματος Υγείας και άλλες διατάξεις». Το κείμενο που ακολουθεί είναι προϊόν προβληματισμού στο παραπάνω πλαίσιο με βάση την εμπειρία που αποκτήθηκε στο Περιφερειακό Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Πατρών (Π.Π.Γ.Ν.Π.) και στοχεύει να αποτελέσει την αφετηρία γόνιμου διαλόγου τόσο στο χώρο των κοινωνικών λειτουργών, όσο και των άλλων επαγγελματιών, οι οποίοι δραστηριοποιούνται στο χώρο της Υγείας.