Αγαπητοί Αναγνώστες,
Ο μετα-φορντισμός, η σύγχρονη κυρίαρχη μαρξιστική ανάλυση του κράτους πρόνοιας, σχετίζεται με τις αναπτυσσόμενες καπιταλιστικές μορφές διαφοροποιημένης παραγωγής και κατανάλωσης και επικεντρώνεται στην διεθνοποίηση και την παγκοσμιοποίηση ως αιτιών αλλαγής της καπιταλιστικής οικονομίας. Ο Γ. Bουρνάς στο άρθρο του αναλύει τις μετα-φορντικές θεωρίες στην κοινωνική πολιτική και την κοινωνική ασφάλεια, ενώ συγχρόνως δίνει και σειρά παραδειγμάτων ενισχυτικών της άποψης που εκφράζει ο συγγραφέας ότι οι μετα-φορντικοί αναλυτές λαθεμένα συμπέραναν ότι η λειτουργία του συστήματος της κοινωνικής ασφάλειας στον φορντισμό πέτυχε τη διεύρυνση των πολιτικών δικαιωμάτων σ’ αυτήν.

Ο Α. Τσαλκάνης ερευνά στο άρθρο του την ιδεολογικο-πολιτική διάσταση του οπτικού συστήματος επικοινωνίας και εξετάζει τον τρόπο που παράγεται η κυρίαρχη ιδεολογία και εγχαράσσεται στον δέκτη. Έτσι, ο δέκτης «κατανοεί» τον κόσμο, την κοινωνία, τις ιεραρχήσεις της κ.λπ. με τον τρόπο που επιθυμούν οι κυρίαρχοι του οικονομικο-πολιτικού σκηνικού. Είναι λοιπόν απαραίτητο σύμφωνα με τον συγγραφέα ο δέκτης να ευαισθητοποιηθεί, να αρνηθεί το ρόλο που του αποδίδουν και να διεκδικήσει μια νέου τύπου, ουσιαστικά επικοινωνιακή, σχέση.

Η νέα κοινωνικο-οικονομική πραγματικότητα και τα κοινωνικά προβλήματα που αυτή δημιουργεί δίνει ευκαιρίες στους κοινωνικούς επιστήμονες, αφενός να αναδείξουν τα προβλήματα αυτά και αφετέρου να συμβάλουν στη διαδικασία επίλυσής τους. Η θέση αυτή των Π. Πανταζάκα και Μ. Μέντη θέτει τις βάσεις για προβληματισμό και διάλογο στο χώρο των κοινωνικών λειτουργών που δραστηριοποιούνται στο χώρο της υγείας με αφορμή τον Ν. 2889/2001 για τη «Bελτίωση και τον εκσυγχρονισμό του Εθνικού Συστήματος Υγείας».

Τέλος, ο Κ. Τερζόπουλος στο άρθρο του για το ανάδοχο παιδί και τη φροντίδα του στη χώρα μας, αφού ξεκινά διαπιστώνοντας ότι στην Ελλάδα η βιβλιογραφία και η έρευνα για το θέμα αυτό είναι περιορισμένες, συνεχίζει κάνοντας μια συγκριτική μελέτη βιβλιογραφίας για την αναδοχή σε διεθνές επίπεδο, επικεντρώνεται στο Ηνωμένο Bασίλειο παραθέτοντας αποκλείουσες το ανάδοχο παιδί έρευνες, εγκλείουσες και παιδοκεντρικές, και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η μη ανεπτυγμένη ποιοτική έρευνα για την αναδοχή δημιουργεί ένα σημαντικό κενό στη γενικότερη έρευνα με συνέπειες στη διαμόρφωση κοινωνικής πολιτικής.