Αγαπητοί Αναγνώστες,
Η σεξουαλική εκμετάλλευση μαζί με την παιδική εργασία είναι οι πλέον εκτεταμένες σύγχρονες μορφές εκμετάλλευσης των παιδιών παγκόσμια. Το πρόβλημα της σεξουαλικής εκμετάλλευσης και της σεξουαλικής κακοποίησης των παιδιών στο μεγαλύτερο μέρος παραμένει συγκαλυμμένο και σιωπηρά κρυφό. Η συγγραφέας του πρώτου άρθρου αυτού του τεύχους Α. Κανδυλάκη αποσαφηνίζει τις έννοιες σεξουαλική εκμετάλλευση και κακοποίηση, προσδιορίζει το ρόλο της κοινωνικής εργασίας για την αντιμετώπιση του φαινομένου και την συμβουλευτική παρέμβαση στα παιδιά και τις οικογένειες.

Ταυτόχρονα επισημαίνει τις δυσκολίες που συναντούν οι επαγγελματίες στην άσκηση του έργου τους και αναδεικνύει την έλλειψη επαρκών ειδικών προγραμμάτων για τη θεραπευτική και στηρικτική φροντίδα των θυμάτων και των οικογενειών τους καθώς και την ανυπαρξία κοινωνικών υπηρεσιών στους Δήμους για την πρόληψη και την έγκαιρη ανίχνευση του φαινομένου.

Η κακοποίηση των παιδιών αλλά και των ενηλίκων δεν περιορίζεται στη μορφή της σεξουαλικής κακοποίησης. Στην έννοια της κακοποίησης για τους ανθρώπους περιλαμβάνονται και οι μορφές της συναισθηματικής – ψυχολογικής και της σωματικής κακοποίησης. Η συναισθηματική ψυχολογική κακοποίηση συχνά συνυπάρχει ή επικαλύπτεται από άλλες μορφές κακοποίησης ή παραμέλησης.

Στο δεύτερο άρθρο η συγγραφέας Ε. Παπούλη αποσαφηνίζει έννοιες σχετικές με τη συναισθηματική – ψυχολογική κακοποίηση και αναλύει τη σπουδαιότητα της έγκαιρης και σαφούς διάγνωσης – αναγνώρισής της για την ψυχο-κοινωνική εξέλιξη των παιδιών επισημαίνοντας τις επιβλαβείς επιπτώσεις σε αντίθετη περίπτωση.

Στο τρίτο άρθρο, ο Ν. Καλδιριμιτζιάν παρουσιάζει χρήσιμα στοιχεία για την πορεία του θεσμού του γάμου και της οικογένειας και προσεγγίζει την εξέλιξη του ρόλου της μητέρας αξιοποιώντας τα δημογραφικά στοιχεία των τελευταίων δεκαετιών.

Η διεπιστημονική συνεργασία και ομαδική εργασία αποτελούν θεμελιώδεις αρχές της αποτελεσματικής παρέμβασης για πρόληψη, θεραπεία και αποκατάσταση των σύγχρονων κοινωνικών προβλημάτων. Στο τέταρτο άρθρο, οι συγγραφείς B. Δοβλατανιώτη και Χ. Κόκκινου, παρουσιάζουν την αναγκαιότητα και τα πλεονεκτήματα της διεπιστημονικής συνεργασίας αξιοποιώντας την εμπειρία τους από τη συνεργασία τους στα πλαίσια του Οργανισμού Κοινωνικής Αλληλεγγύης του Δήμου Λάρισας.

Η παραμονή των ατόμων με αναπηρίες στην οικογένειά τους αποτελεί θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα που πρέπει να εξασφαλίζεται με κατάλληλους, αξιοπρεπείς και αποτελεσματικούς τρόπους. Την ευθύνη εξασφάλισης έχει η πολιτεία και η κοινωνία και απαιτούνται ειδικές ευέλικτες εναλλακτικές υπηρεσίες, μέτρα και μέσα τα οποία να προσαρμόζονται στις εξειδικευμένες ανάγκες κάθε ανθρώπου με αναπηρία και της οικογένειάς του. Στο τελευταίο άρθρο, ο συγγραφέας Α.Π. Χαρούπιας προσεγγίζει το άγχος και την ένταση των μελών της οικογένειας που φροντίζει μέλος με αναπηρία και προτείνει την ανάπτυξη του θεσμού του συνοδού του προσώπου με ιδιαίτερες ανάγκες. Θεσμού με ποιοτικές προδιαγραφές για την αναβάθμιση της φροντίδας του ατόμου με αναπηρία και την ανακούφιση της οικογένειάς του, γεγονός που θα ενισχύσει τους δεσμούς, τη συνοχή και τη λειτουργικότητά της.
Η Συντακτική Επιτροπή