Η Ψυχιατρική φροντίδα στη χώρα μας, τα τελευταία χρόνια άρχισε να συστηματοποιείται με δρομολόγηση για την δημιουργία ψυχιατρικών κλινικών στα Γενικά Νοσοκομεία και Κέντρων Ψυχικής Υγείας.
Ο Σκοπός των φορέων αυτών, είναι θεραπευτικός και προληπτικός και στοχεύει να βοηθήσει τα άτομα να επιλύσουν τα προβλήματα τους ή να μάθουν να τα χειρίζονται μέσα στο κοινωνικό τους περιβάλλον και έτσι να μείνουν έξω από το χώρο του ασύλου. Εγκλισμός στο άσυλο, όχι πριν πολλά χρόνια, ήταν ο συνήθης τρόπος χειρισμού ατόμων με ψυχικές διαταραχές στη χώρα μας.

Νέες μέθοδοι θεραπευτικής παρέμβασης, σύμφωνα με πρότυπα που εφαρμόζονται στη δυτική Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες, έχουν γίνει αποδεκτά και η ανάγκη της απασυλοποίησης και κοινωνικής επανένταξης των ψυχασθενών, έχει κατ’ επανάληψη διακηρυχθεί σε συνέδρια που έχουν κατά καιρούς γίνει στη χώρα μας. Υπάρχει ομοφωνία μεταξύ ψυχιάτρων και άλλων ειδικοτήτων, που εμπλέκονται άμεσα ή έμμεσα με το ψυχιατρικό πρόβλημα του ατόμου, ότι η διεπιστημονική συνεργασία μέσω της θεραπευτικής ομάδας, εγγυάται την δυνατότητα μιας πιο αποτελεσματικής παρέμβασης (1,2).

Παρ’ όλα αυτά, δηλαδή την δημιουργία νέων φορέων ψυχιατρικής φροντίδας, αυξημένης ευαισθητοποίησης όλων αυτών που έρχονται σ’ επαφή με τον ασθενή και την οικογένεια του και την αυξημένη γνώση σε νέες μεθόδους θεραπευτικής παρέμβασης, η κατάσταση δεν φαίνεται να αλλάζει κατά τρόπον ουσιαστικό στη χώρα μας (3). Μάλιστα φαίνεται να υπάρχει μια διάχυτη δυσφορία μεταξύ του κοινού, ότι υπάρχει στασιμότητα στο χώρο της ψυχιατρικής περίθαλψης, αφού πολλές από τις διακηρυχθείσες θέσεις, όπως η σταδιακή επανένταξη των ψυχασθενών δεν πραγματοποιείται (4).
Ο Δρ. X. ΜΟΥΖΑΚΙΤΗΣ, καθηγητής Κοινωνικής Εργασίας και Διευθυντής της ΣΕΥΠ του ΤΕΙ Πάτρας έχει διδάξει επί σειράν ετών στις μεταπτυχιακές Σχολές Κοινωνικής Εργασίας των Πανεπιστημίων Denver Arkansas και Maryland των Η. Π. A.

Πολλά ερωτήματα εγείρονται εξ αιτίας αυτής της κατάστασης, ως προς τους λόγους που την έχουν δημιουργήσει. Ίσως να οφείλονται στην περιορισμένη οικονομική ενίσχυση των φορέων αυτών, ίσως στην περιορισμένη στελέχωσή τους με ψυχιάτρους, κοινωνικούς λειτουργούς, ψυχολόγους και άλλο βοηθητικό υποστηρικτικό προσωπικό. Ίσως εξ αιτίας και των δύο προαναφερθέντων παραγόντων, η υλοποίηση της διεπιστημονικής θεραπευτικής ομάδας, να μην καθίσταται δυνατή και μόνο στα χαρτιά να φαίνεται ότι υπάρχει. ’ Ισως πάλι, το επικρατούν κλίμα μέσα στον ψυχιατρικό χώρο, να μην έχει αλλάξει λόγω επαγγελματικής φοβίας του κατεστημένου, που έχει σαν συνέπεια, τον αποκλεισμό άλλων ειδικοτήτων και την μη εφαρμογή νέων μεθόδων παρέμβασης. Ίσως η απάντηση στα ερωτήματα αυτά να βρίσκεται σε ένα συνδιασμό όλων των προαναφερθέντων παραγόντων.

Σκοπός όμως του άρθρου αυτού δεν είναι να απαντήσει σ’ αυτά τα ερωτήματα. Σκοπός του είναι να παρουσιάσει τον ρόλο της κοινωνικής Εργασίας στην Ψυχιατρική κλινική του Γενικού Νοσοκομείου σαν την ειδικότητα εκείνη που είναι βασική για την αποτελεσματικότητα της ψυχιατρικής περίθαλψης. Ακόμη να δείξει ότι αυτό που με επίφαση τα τελευταία χρόνια διατυμπανίζεται στη χώρα μας ως κοινωνική ψυχιατρική ποτέ δεν θα λάβει σάρκα και οστά εκτός και οι κοινωνικοί λειτουργοί ενεργά εμπλακούν στην θεραπεία ή αποθεραπεία του ατόμου που έρχεται στην Ψυχιατρική κλινική του Γενικού Νοσοκομείου και κατ’ επέκταση σε άλλους χώρους ψυχιατρικής φροντίδας.