Η ανάγκη της επαγγελματικής κατάρτισης και επιμόρφωσης αποτελεί έναν αναμφισβήτητο θεσμό. Εκείνο όμως που δημιουργεί ένα προβληματισμό και μια ανάγκη μεγαλύτερης διερεύνησης είναι η σχέση οικονομικής ανάπτυξης και επαγγελματικής επιμόρφωσης, η επαγγελματική εκπαίδευση και η αγορά εργασίας, ώστε να απολογηθούν τα εφαρμοζόμενα προγράμματα.

Η γενική προβληματική σε σχέση με τον κρατικό παρεμβατισμό στην αγορά εργασίας, συνδέεται με δύο ισχυρισμούς αντιθετικούς μεταξύ τους, που αφορούν την φύση της τελευταίας. 0 ένας θεωρεί ότι η αγορά εργασίας σαν μηχανισμός δεν λειτουργεί από τη φύση του, ενώ ο άλλος αντίθετα διατείνεται πως δεν λειτουργεί όχι λόγω τηςς φύσης του, αλλά "επειδή δεν αφήνεται να λειτουργήσει (όπως για παράδειγμα στην περίπτωση αλλοιώσεων που επέρχονται εξαιτίας της άσκησης πιέσεων από τα συνδικάταΓ1Ι

Στη βάση αυτών των ισχυρισμών δομούνται και ασκούνται, αντιθετικών προσανατολισμών κυβερνητικές πολιτικές για την αγορά εργασίας μεταξύ των οποίων, θα πρέπει να ενταχθούν και αυτές για την επαγγελματική κατάρτιση και επιμόρφωση που έχουν ανατεθεί σε κρατικούς και κυβερνητικούς φορείς.
Η επαγγελματική κατάρτιση και επιμόρφωση άρχισε να απαντάται καταρχήν στην Αγγλία και Γερμανία περί τα τέλη του 19ου αιώνα, για να αναπτυχθεί συντω- χρόνω και να αποτελέσει σήμερα θεσμό διαδεδομένο σε ευρεία κλίμακα. Αν δε, η αγορά εργασίας μπορεί να θεωρηθεί χώρος διεξαγωγής αγοραπωλησιών "πηγών εργασίας", η ίδια η επαγγελματική επιμόρφωση αποτελεί το μέσο εναρμόνισης και εξισορρόπισης της προσφοράς με την ζήτηση της αγοράς^.
Σήμερα, η επιστημονική εξειδίκευση που έχει συντελεστεί καθιστά ευχερή την κωδικοποίηση και επισήμανση, των, καθαρά τεχνικών λόγων που επιβάλλουν την κρατική παρέμβαση σ’ αυτό το επίπεδο. Πρόκειται για λόγους τόσο οικονομικούς όσο και κοινωνικούς που πάντοτε λειτουργούν σε κάθε επίπεδο, εθνικό ή τοπικό

Στόχοι του επαγγελματικού TRAINING
Πρώτο και παραδοσιακό λόγο για την άσκηση κρατικής πολιτικής για την επαγγελματική επιμόρφωση έχει αποτελέσει η διασφάλιση της οικονομικής ανάπτυξης και μεγέθυνσης που είναι γνωστό ότι καθορίζεται από τις επενδύσεις, την τεχνολογική πρόοδο και την εργασία.
Η όποια πρωτοβουλία βελτίωσης της ποιότητας αυτού του τελευταίου παράγοντα εμπερικλείεται σ’ αυτό που έχει καθιερωθεί, διεθνώς πια, ως TRAINING'3*. Οι επενδύσεις, δε, σε επίπεδο ανθρώπινου κεφαλαίου, που γίνονται μέσω της επιμόρφωσης και βελτιώνουν την ποιότητα του εργατικού δυναμικού, οδηγούν δυνητικά στην επίτευξη υψηλότερης παραγωγικότητας και σε μείωση της υποαπασχόλησης που κατά καιρούς δημιουργείται από την μετετροπή συγκεκριμένων επαγγελματικών προσόντων και ειδικεύσεων σε φθίνουσας σημασίας στα πλαίσια της αλυσίδας της παραγωγής.

Αλλος καθαρά οικονομικός λόγος για την κυβερνητική παρέμβαση στα θέματα επιμόρφωσης, ο οποίος βέβαια συνδέεται και με το ζήτημα της οικονομικής ανάπτυξης, αφορά τον έλεγχο του πληθωρισμού των μισθών'5*. Με την επιμόρφωση εργατικού δυναμικού ασκούνται πολλαπλές επιδράσεις στην αγορά εργασίας: Καλύπτονται κάποια κενά, ασκούνται πιέσεις, επέρχεται τόνωση, διαμορφώνεται ανταγωνισμός μεταξύ των υποκειμένων στην επιμόρφωση και των ήδη απασχολούμενων, με αποτέλεσμα την μείωση μισθολογικών απαιτήσεων*.

Είναι λοιπόν σαφές, ότι από οικονομική σκοπιά, η χάραξη και η υλοποίηση μιας κρατικής πολιτικής σε σχέση με την επαγγελματική κατάρτιση και επιμόρφωση συνδέεται με την βελτίωση τόσο των μακροοικονομικών όσο και των μικροοικονομικών μεγεθών: