Εισαγωγή

Αν ως κοινωνική πολιτική ορίσουμε "in διορθωτική ή προληπτική παρέμβαση στην κοινωνική πραγματικότητα με τη λήψη μέτρων που αποσκοπούν στην άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων και την προαγωγή της κοινωνικής δικαιοσύνης" και αν στην κοινωνική πρόνοια ενυπάρχει το δικαίωμα του λήπτη της υπηρεσίας να προστατευτεί απο το Κράτος και την κοινωνία, τότε βρισκόμαστε στην καρδιά του προβλήματος των αρχών, των πλαισίων και των ορίων, της θεσμικής εγγύησης της κάλυψης του minimum τουλάχιστον των κινδύνων και της εξασφάλισης του maximum της προστασίας που δικαιούται για να ζει αξιοπρεπώς ένας σύγχρονος άνθρωπος.

Το κοινωνικό κράτος δεν αξιολογείται με βάση στατιστικά στοιχεία αλλά με το βαθμό αρωγής, άρσης δυσχερούς κατάστασης, διευκόλυνσης της ένταξης και τελικά (προοπτικών) ευημερίας που παρέχει στους ασθενέστερους πολίτες του.

Στόχος δεν είναι βέβαια η διαιώνιση των παροχών ούτε η διατήρηση της τάξης και της ασφάλειας, αλλά η επαύξηση των δυνατοτήτων του χρήστη να ζήσει στο μέλλον χωρίς εξάρτηση από προνοιακές προσφορές, αυτόνομος, ελεύθερος και κύριος του εαυτού του.

Η διανεμητική δικαιοσύνη και η αναδιανεμητική λειτουργία της πολιτείας στοχεύουν στην ενίσχυση των ατόμων που έχουν ανάγκη, με υπηρεσίες και αγαθά, ώστε η θεσμική ισότητα να εναρμονιστεί με την ελευθερία και ο καθένας να απολαμβάνει ίσα βασικά δικαιώματα.