Περίληψη

Το άρθρο εκθέτει την πορεία συνεργασίας μιας HIV οροθετικής μητέρας με τον κοινωνικό λειτουργό. Η  μελέτη της περίπτωσης σε συνδυασμό με τη μεθοδολογία που ακολουθήθηκε, αναδεικνύουν τη δυναμική της βραχείας εργασίας σε περιπτώσεις κρίσης. Η HIV λοίμωξη, ως χρόνιο σύνδρομο, περικλείει πλήθος προβληματικών ζητημάτων που ακινητοποιούν τις ζωτικές δυνάμεις υγιούς αντίδρασης του ατόμου. Συχνά, -με τη στιγματιστική της δύναμη- εγκαινιάζει μια πορεία καθηλώσεων και αυτοαποκλεισμών που επιτείνουν την κοινωνική αποστέρηση που το άτομο έχει ήδη βιώσει. Η περίπτωση που αναλύεται καταδεικνύει την καθοριστική συμβολή των κοινωνικών παρεμβάσεων στην ψυχική επεξεργασία του τραύματος και αντιστρόφως, καθώς και τη σχέση εμπιστοσύνης και ασφάλειας ως εφαλτήριο για την ενεργοποίηση του ατόμου.