Με τον όρο υιοθεσία νοείται πρωτίστως η νομική πράξη με την οποία δημιουργείται τεχνητός συγγενικός δεσμός μεταξύ υιοθετούντος και υιοθετουμένου. Με τον ίδιο όρο υποδηλώνεται και η έννομη σχέση μεταξύ των ανωτέρω. Η υιοθεσία, δηλαδή, είναι ένας θεσμός με δραστικά και μόνιμα αποτελέσματα, αφού μέσω αυτής ιδρύεται συγγενικός δεσμός και το θετό τέκνο αποκτά θέση τέκνου γεννημένου σε γάμο ως προς όλα τα ζητήματα τόσο έναντι των θετών γονέων του όσο και έναντι των συγγενών τους. Έτσι εξομοιώνεται ως προς τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του με τα βιολογικά τέκνα.

Η υιοθεσία ανηλίκων και ενηλίκων ρυθμιζόταν αρχικά από τις διατάξεις των άρθρων 1568 έως 1588 ΑΚ, προσανατολισμένες στην υιοθεσία ενηλίκων. Στη συνέχεια με το ΝΔ 4532/1966, και κυρίως το ΝΔ610/1970, εισήχθησαν διατάξεις ρυθμιστικές για την υιοθεσία ανηλίκων, οι οποίες όμως περιορίζονταν στις προϋποθέσεις της χωρίς να καταλαμβάνουν τα αποτελέσματά της.

Στις 24/4/1967 υπογράφτηκε στο Στρασβούργο η Διεθνής Σύμβαση των κρατών μελών του Συμβουλίου της Ευρώπης για την υιοθεσία ανηλίκων. Η ανωτέρω σύμβαση κυρώθηκε από τη χώρα μας με το Ν. 1049/1980, ο οποίος εφαρμοζόταν αρχικά σε συνδυασμό με το ΝΔ 610/1970. Το ανεπαρκές και αναχρονιστικό μέχρι τότε νομικό πλαίσιο της υιοθεσίας αναμορφώθηκε ριζικά με το Ν. 2447/1996, οι διατάξεις του οποίου ανταποκρίνονται στη σύγχρονη αντίληψη περί υιοθεσίας που εστιάζεται πλέον στην προστασία του παιδιού (παιδοκεντρική φυσιογνωμία της υιοθεσίας) και όχι στο σκοπό της προσφοράς τέκνου σε άτεκνα πρόσωπα ή της συνέχισης του οίκου, της εξασφάλισης της κληρονομικής διαδοχής κ.λπ., δηλαδή πρωτίστως στην εξυπηρέτηση του συμφέροντος των υιοθετούντων.