Εισαγωγικά
Η ειδική αγωγή και εκπαίδευση στη χώρα μας βρίσκεται τα τελευταία χρόνια σε μία διαρκή διαδικασία κριτικής αποτίμησης της προσφοράς της και μιας εμφανούς αγωνίας για την προετοιμασία της αλλαγής. Σε μια εποχή όπου η τεχνολογία έχει τροποποιήσει τον τρόπο σκέψεως και τις αντιδράσεις των ανθρώπων θα πρέπει να είμαστε σε διαρκή εγρήγορση, ώστε να διαφυλάξουμε την «τιμή» των λέξεων δίνοντας τους ουσιαστικό περιεχόμενο τόσο στην καθημερινή ζωή, όσο και στο υπαρκτό σχολείο.

Στη σύγχρονη εκπαιδευτική πράξη και πρακτική, όπως διαπιστώνουμε, παρατηρείται μια γενικότερη αδράνεια παρακολούθησης των όσων συνταρακτικών συμβαίνουν στο παγκόσμιο - έντονα, πλέον, τεχνολογικά προσδιορισμένο - κοινωνικό γίγνεσθαι και μια διστακτικότητα να προσδιοριστούμε σε σχέση με αυτά. Στα πλαίσια αυτής της έκδηλης τάσης και τακτικής θεωρούμε ότι θα πρέπει να ασχοληθούμε περισσότερο με θέματα σημαντικά για το ελληνικό υπαρκτό σχολείο. Σε μια διαδικασία προσδιορισμού του «δέον γενέσθαι» θα πρέπει να εξασφαλίσουμε νησίδες συναινετικών πρωτοβουλιών δράσης: (α) με την κατ’ αρχήν διευκρίνηση της ορολογίας, ώστε να είμαστε σε θέση να επικοινωνήσουμε και (β) με την επιλογή διαδικασιών και μεθοδολογίας αξιολόγησης του εκπαιδευτικού συστήματος συνολικά, όχι για να ελέγξουμε πρόσωπα, αλλά για να υποστηρίξουμε την έκδηλη διάθεσή τους να βελτιωθούν. Στην εργασία μας αυτή θα σταθούμε περισσότερο στο πρώτο αίτημα, τη διευκρίνιση της ορολογίας και λιγότερο στην προσπάθεια περιγραφής του συστήματος, το οποίο θεωρούμε ότι θα πρέπει να αξιολογηθεί ώστε να είναι δυνατό να αναληφθούν στη συνέχεια συστηματικές προσπάθειές βελτίωσής του.