Τα τελευταία χρόνια επικρατεί διεθνώς μια τάση εφαρμογής εξωνοσοκομειακών μορφών περίθαλψης και μείωσης των κλινών των νοσοκομειακών μονάδων, λόγω του υψηλού κόστους τους (Μπάνικος, 1994, Σουρτζή, 1997, Dobrof, 1991). Η πολιτική αυτή αυξάνει τις ανάγκες φροντίδας του ασθενή μετά το νοσοκομείο και δημιουργεί την ανάγκη δημιουργίας υπηρεσιών
μετανοσοκομειακής φροντίδας (Bailoch 1999, Pahl,1999).

Σκοπός της έρευνας αυτής είναι η διερεύνηση της αποτελεσματικότητας του συστήματος κοινωνικής φροντίδας και φροντίδας υγείας στον «μετανοσοκομειακό» ασθενή και η αποτύπωση της παρούσας κατάστασης στην περιοχή της Δυτικής Απτικής.

Μελετώνται οι περιπτώσεις 157 ασθενών, οι οποίοι παραπέμφθηκαν στο Τμήμα Κοινωνικής Εργασίας του Γενικού Νοσοκομείου Ελευσίνας «Θριάσιο», στη διάρκεια ενός έτους (2007), λόγω της ανάγκης εξασφάλισης υπηρεσιών εξωνοσοκομειακής φροντίδας μετά το εξιτήριο.

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας, το δίκτυο υπηρεσιών υποστήριξης του ασθενή μετά το Νοσοκομείο είναι ελλιπές και λειτουργεί αποσπασματικά. Επιπροσθέτως, η οικογένεια συχνά καλείται να καλύψει την ανυπαρξία δομών και υπηρεσιών.