Κατά τις δεκαετίες του '70 και '80 η θεραπευτική αντιμετώπιση της νεανικής παραβατικότητας χαρακτηριζόταν από απογοήτευση και απαισιοδοξία σχετικά με την αποτελεσματικότητα των κλινικών παρεμβάσεων. Πρόσφατοι πρόοδοι στη μεθοδολογία των ερευνών αξιολόγησης αυτών των παρεμβάσεων στις Ηνωμένες Πολιτείες και στον Καναδά έχουν επιτρέψει την αναγνώριση συγκεκριμένων χαρακτηριστικών αποτελεσματικής θεραπείας τόσο σε επίπεδο θεωρίας, όσο και σε επίπεδο κλινικής πρακτικής.

Το άρθρο παρουσιάζει την εξέλιξη της ερευνητικής αξιολογηπκής μεθοδολογίας για να εστιάσει στη συνέχεια στην ανάλυση των χαρακτηριστικών αποτελεσματικής θεραπείας και στη συζήτηση της αναγκαιότητας μιας ολιστικής και κοινωνικο - οικολογικής προσέγγισης του φαινομένου, ξεφεύγοντας από το obscurum intervalum των μονοδιάστατων αιτιολογικών μοντέλων που χαρακτήριζαν τις κλινικές παρεμβάσεις με το συγκεκριμένο πληθυσμό τις προηγούμενες δεκαετίες.