Ένας συστηματικός διάλογος σχετικά με την επιστημονική τεκμηρίωση της ανάγκης εφαρμογής της Διεθνούς Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού (ΔΣΔΠ), στο πλαίσιο εφαρμογής προγραμμάτων παιδικής προστασίας, εκβάλλει ήδη σε μια ολιστική αντιμετώπιση του προβλήματος της κακοποίησης - παραμέλησης του παιδιού. H κοινοτική προσέγγιση ως επιστημονική μέθοδος πρακτικής και παρέμβασης σε τοπικό επίπεδο, στοχεύει στην κοινοτική ανάπτυξη και την κοινωνικοπολιτική χειραφέτηση, κινητοποιώντας για συλλογική δράση, συμβάλλοντας δε πολύ περισσότερο στην πρωτογενή πρόληψη των κοινωνικών προβλημάτων και την καταπολέμηση του κοινωνικού αποκλεισμού.

Είναι προφανές, ότι η καλύτερη επιβεβαίωση και η εφαρμογή μέτρων για την προάσπιση και διασφάλιση των δικαιωμάτων του παιδιού, σημαίνουν σειρά πολιτικών, νομοθετικών και κοινωνικών δράσεων, για ανάπτυξη και εξέλιξη, προστασία και συμμετοχή. H προνοιακή πρακτική δεν συμμερίζεται πλήρως αυτή την άποψη και διστάζει σε μια ριζοσπαστική προοπτική. Ωστόσο, οι διεθνείς και ευρωπαϊκές κινητοποιήσεις καθώς και οι νέες τάσεις στη μελέτη, αντιμετώπιση και πρόληψη του φαινομένου της θυματοποίησης των παιδιών, τα έχουν μεταβάλλει από αντικείμενα προστασίας, σε υποκείμενα δικαιωμάτων, επιβάλλοντας