Η ψυχική ασθένεια συνυπάρχει με τον άνθρωπο από τη στιγμή που ο ίδιος κοινωνικοποιήθηκε. Η  ίδια, μάλιστα, η φύση της ψυχικής νόσου και πιο συγκεκριμένα της σχιζοφρενικής ψύχωσης  (άγχος, πίεση, βραδύτητα, παθητικότητα κλπ.) στερεί από τους νέους σημαντικά εφόδια βασικής  εκπαίδευσης και γενικότερα στοιχεία προσωπικών ικανοτήτων.

Οι ελλείψεις αυτές τούς συνοδεύουν ακόμα και όταν έχουν επιτύχει ένα σημαντικό βαθμό λειτουργικότητας με τη βοήθεια της θεραπείας που ακολουθούν, αποτελώντας, με αυτόν τον τρόπο, ανασταλτικό παράγοντα της ομαλής κοινωνικής τους επανένταξης και της απορρόφησης τους από την αγορά εργασίας καθώς και την αιτία  για τον κοινωνικό τους αποκλεισμό. Το πρόβλημα του κοινωνικού αποκλεισμού διαφέρει από τη  μακροχρόνια ανεργία γιατί τα κοινωνικά αποκλεισμένα άτομα, ακόμα και όταν καταφέρουν να  φθάσουν στην τυπική αγορά εργασίας, καταλαμβάνουν υποδεέστερες θέσεις στην ιεραρχία των  επαγγελμάτων και είναι τα πρώτα που τις χάνουν σε επικείμενη οικονομική κρίση.

Τα περισσότερα  καταφέρνουν να επιβιώνουν ασκώντας επαγγέλματα της άτυπης αγοράς εργασίας. Όμως, τα  άτομα που ανήκουν στην πιο πάνω ομάδα, εκτός από το πρόβλημα της ανεργίας, αντιμετωπίζουν  και τον αποκλεισμό από την απορρόφηση κοινωνικών και δημοσίων αγαθών. Ο όρος «κοινωνικός  αποκλεισμός» χαρακτηρίζει, δηλαδή, τόσο μία κατάσταση όσο και μία διαδικασία. Έτσι, λοιπόν, οι  κοινωνικώς αποκλεισμένοι στερούνται υπηρεσιών Σχολικού Επαγγελματικού Προσανατολισμού  (ΣΕΠ) και επαγγελματικής προετοιμασίας καθώς και ένταξης στο επάγγελμα.