Αναμφισβήτητα η ανάπτυξη μιας προβληματικής γύρω από την εκδήλωση φαινομένων βίας και η ιδιαίτερη έκφρασή τους απέναντι σε ευάλωτες κατηγορίες πληθυσμού, όπως είναι τα παιδιά, οδηγεί στην προβολή ενός σοβαρού ζητήματος της παιδικής ηλικίας και των κοινωνικών αντιλήψεων που την περιβάλλουν και την επηρεάζουν.
Η προβληματική αυτή, όσον αφορά στη χρήση βίας ως μορφή πειθαρχίας στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών, διαπερνά την κοινωνική αποδοχή και την πολιτιστική της νομιμότητα.

Η σωματική τιμωρία, ως μέθοδος διαπαιδαγώγησης του παιδιού θα πρέπει να εξεταστεί μέσα από την έρευνα για την αξιολόγηση της σημερινής πραγματικότητας αλλά και μέσα από το χώρο της πρόληψης και της αντιμετώπισης της κακοποίησης-παραμέλησης των παιδιών, Βοηθώντας στη διαμόρφωση μιας νέας κοινωνικής και πολιτισμικής στάσης.

Σωματική τιμωρία ορίζεται η επιβολή πόνου στο σώμα του παιδιού ως τιμωρία για πράξη ή συμπεριφορά που δεν εγκρίνει ο/η τιμωρός και της οποίας συχνότερες μορφές θεωρούνται: το ξύλο, το χαστούκισμα, το άγριο σπρώξιμο ή γράπωμα του παιδιού αλλά και το χτύπημα με κάποιο αντικείμενο όπως ζώνη, βέργα, παντόφλα κ.λπ., που είναι επιτρεπτή και διαδεμένη μορφή.(5)

Το όλο αυτό πρόβλημα, περιπλέκεται από την αμφίδρομη σχέση της σωματικής τιμωρίας που στις περισσότερες χώρες θεωρείται ως μία επιτρεπτή πράξη βίας στα πλαίσια του γονικού ρόλου και της σωματικής κακοποίησης που αποτελεί μια πράξη βίας από τον γονέα ή κηδεμόνα προς το παιδί η οποία όμως υπερβαίνει τα όρια σύμφωνα με το νόμο και τα κοινωνικά ήθη και εκθέτει το παιδί σε αυξημένο κίνδυνο τραυματισμού (Ε. Φερέτη, 1993). Επιπλέον, τα σύνορα που διαχωρίζουν τον επιτρεπτό σωφρονισμό από την υπερβολική βία είναι αδιευκρίνιστα και πολύ εύκολο να τροποποιηθούν.